პრე-ბლოგერული პოსტები

   უაზრო სათაურია, რადგანაც არანაირი ბლოგერი მე არა ვარ, მაგრამ რაც თავში პირველად მომივიდა, ის დავწერე. მაშინ, როცა ეს ავტობიგრაფიული ჩანახატები იქმნებოდა, კომპიუტერი არ მქონდა, ხოლო ბლოგი რა იყო, ამის შესახებ ზედმეტად ბუნდოვანი წარმოდგენა მქონდა. მინდა გითხრათ, რომ ეს არ არის ისეთი ტიპის ნაწერი, რომლზეც დიდი ხანი ფიქრობ. ესაა სპონტანური გამოფრქვევა ემოციებისა, რასაც იმ მომენტში განვიცდიდი, ერთი ამოსუნთქვით დაწერილი მინი პოსტები. მათი არსებობა არც გამახსენდებოდა რომ არა გრაფინია, რომელიც უკვე მეორედ ხდება ჩემი ინსპირატორი. მადლობა მას ამისთვის. მაშ ასე, ვიწყებ საკუთარი სულის გაშიშვლებას...

***

   ცხოვრების შუა კლოუნადაზე შემომაღამდა, მაგრამ არ არსებობს პროფესია "ყოფილი ჯამბაზი." კლოუნი მუდამ კლოუნად რჩება მთელი ცხოვრების მანძილზე, მიუხედავად იმისა, სიცილის ნიღბით მალავდა თუ არა ცრემლებს. მეც ჯამბაზი ვარ. მუდამ ყბედი და მოცინარი, მაგრამ გულის სიღრმეში- მელანქოლიკი და კარჩაკეტილი. როცა თავთან მარტო ვრჩები, მაშინ აღმოვაჩენ ხოლმე, თუ როგორი მარტოსული ვარ. ამიტომაც ვცდილობ, მარტო არ დავრჩე, უამრავი სისულელე ვილაყბო, ვიტინგიცო და ვიჯამბაზო. თანაც ამ დროს დიდად ბედნიერი ვარ. მაშ, წინ, ახალი უმსგავსობისკენ!

1.09.2008.

***

   დღესაც ჯამბაზობაში გავატარე დრო! კი, ეს შეიძლება სასაცილოა, მაგრამ როდემდე? სერიოზული მხოლოდ ლექტორებთან ვარ, ისე კი -კლოუნი. არადა ჩემი ცივი გული ვერავინ გაათბო. არც მე მივილტვი ამისკენ. თითქოს გაორება მჭირს: თან ბედნიერი, თან უბედური.
   არცერთ გოგოს არ ძალუძს ჩემი მოთოკვა, მეც არავის ვეძალები. ბერბიჭად მინდა დავრჩე. მე არც ლამაზი ვარ, არც სიმპათიური, იუმორის გრძნობაც არ მაქვს. გოგოს წიგნების მეტზე ვერაფრზე ველაპარაკები.
   მაგრამ, მე ჯამბაზი ვარ! ჩემ ნამდვილ სახეს კლოუნის მოცინარი ნიღაბით ვმალავ. იმედია, წლების მერე ამ ნიღაბს ქირურგის პირბადე შეცვლის. მე ვიქნები ყველასთვის ცოდნისა და პროფესიონალიზმის განსახიერება, მაგრამ ვერავინ დაინახავს ნიღაბის მიღმა არსებულ ჩემ სულს. მაშ, გამიცანით, ეს მე ვარ, ორსახა ადამიანი, ორმაგი სტანდარტებით მოთამაშე. რა მინდა? არაფერი. ვინ მინდა? არავინ. ვინ ვარ? პრინციპში არავინ.

4.09.2008

***

   ხვალ კონფერენციაზე მივდივარ, მაგრამ არა იმისთვის, რომ ბეჯითი მოსწავლის იმიჯი შევიქმნა. არა! უბრალოდ მაინტერესებს. შემდეგ, ალბათ, მე და გელა ჩვენს ჩანაფიქრს სისრულეში მოვიყვანთ და პირველკურსელებისთვის მიმართვას დავწერთ. რისთვის გვინდა ეს კლოუნადა? ისე უბრალოდ. გვსურს ჩვენი ჭკუის ხალხი მოვძებნოთ. იმის განცდა, რომ რაღაც საინტერესოს აკეთებ, სასიამოვნოა. თავს საქმიან ადამიანად წარმოვიდგენ, მაგრამ ეს ხომ დროისა და სიტყვების უაზრო კარგვაა? მიუხედავად ამისა, ჩვენ გვსიამოვნებს. თითქოს იუმორისტები ვართ. დამცინავი და თვითირონიული ტონი გვაქვს. ვცდილობთ დოგმებსა და ჩარჩოებს გავექცეთ. ჩვენი განვლილი გზის შეფასებას ვახდენთ. რატომ? არ ვიცი. რაღაც ბევრი პასუხგაუცემელი კითხვა დამიგროვდა ამ ბოლო დროს. არაუშავს, დრო ყველაფერს გასცემს პასუხს.

5.09.2008

***

   არ ვიცი რატომ ვწერ! მაგრამ, რაღაც მაიძულებს დავწერო! იქნებ ეს შინაგანი ხმაა? იქნებ იმიტომ ვაკეთებ ამას, რომ გულისსიღრმეში მინდა ეს ,ჩემ გარდა, სხვამაც წაიკითხოს? არვიცი!!! დამღალა ერთფეროვნებამ, მაგრამ იმის სურვილიც არ მაქვს, სიახლე ვეძებო. ყოველდღიურობის რუტინას მივეჩვიე. მინდა უკეთესი გავხდე, მაგრამ სიახლეების მეშინია! ვცდილობ ცხოვრება გავილამაზო, მაგრამ ეს უსუსრ მცდელობად მეჩვენება. უბედური არ ვარ, მაგრამ თავს უბედურად რატომ ვთვლი?
   ბავშვობის სურათებს ვათვალიერებ და ეს, თითქმის, მამშვიდებს. არ მეგონა, ის უდარდელი დრო თუ მომენატრებოდა, როცა არანაირი ვალდებულება არ გაკისრია. მეც მეტი რა შემიძლია? მხოლოდ ის, რომ ბავშვობა გავიხანგრძლივო. მარგებს კი ეს საქციელი?

19.03.2009.

სამწუხაროდ მეტი ჩანაწერი არ შემომრჩა. არ მახსოვს, დავკარგე, თუ დავწვი. ალბათ, ერთიც და მეორეც. "ჩემს იდიოტიზმზე შეგიძლიათ იცინოთ"