წავედი მე!

შორს კი არა! აქვე ვარ. ასე რომ დღეიდან ახალ მისამართზე გავაგრძელებ ჯღაბნას! :)

დეპრესია

-არ მოგწყინდა, შეჩემა ასე ცხოვრება? ვერ ატყობ, რომ ყელამდე მძღნერში ზიხარ?
-ჰმ, შენ ახალი მითხარი რამე!
                                                    (ნაწყვეტი ჩემი და ძმაკაცის საუბრიდან)

***
ბოლო ერთი კვირაა offline-ზე გავიდა. ყველაფერი ყელში ამოუვიდა. როგორ მიხვდა თავის მდგომარეობას? მარტივად! კინოს ყურების ხალისი დაეკარგა. წერაზე არაფერს ვამბობთ. არადა ახლაც ელოდება desktop-ზე საქაღალდე, სახელად kino, მასში კი ქვეფაილებად: Gus Van Sant, Robert Altman, moklemetrajianebi. "ინტელექტუალურ კინოს" მიეძალა ბოლო დროს. ფილმს ფილმზე ნახულობდა, ახლა კი ხალისი წაერთვა. უაზრო არარსებობას ისევ და ისევ "სიმპსონებით" იკლავს. სერიას სერიაზე ნახულობს, რამდენიმე საათით იმხიარულებს ცხოვრებას, მერე ისევ წყვდიადი. facebook-ს მოვალეობის მოხდის მიზნით ათვალიერებს, ბლოგზეც ამაოდ შედის, იცის ახალი არაფერი დახვდება. სხვისი ნაწერის კითხვაც ეზარება, არადა რამდენჯერ უთხრა საკუთარ თავს და სხვასაც, წავიკითხავო. "უშედეგოა"- ამბობს საკუთარ ყოფაზე და ისევ მულტფილმს უბრუნდება.

***
"სად არის ხსნა? საით არის ჭეშმარიტების გზა? ვინ ვარ, და რა მინდა? რატომ ვფლანგავ ასე უდიერად საკუთარ ცხოვრებას? როგორ შევიძლო, რომ ვიცხოვრო?"- დაძინებისას სულ ამაზე ფიქრობს.

***
ძილშიც არტ-ჰაუსი ესიზმრება. ხედავს საოცარ ფილმებს ღრმა აზრით, ზოგჯერ გადაღებებს ესწრება. აკვირდება რეჟისორისა და მსახიობების მუშაობას. იღვიძებს, სიზმარი-ფილმის სიუჟეტს მთვლემარე ბუტბუტებს და მერე კვლავ იძინებს. დილით აღარაფერი ახსოვს.

***
რამდენიმე საინტერესო იდეა დაებადა. გაუხარდა, უნაყოფო არ ვყოფილვარო სულაც. მაშინვე დახატა, დახვეწა და საიმედოდ შეინახა.

***
ერთწლიანი "შვებულების" შემდეგ საავადმყოფოს დაუბრუნდა. ეს იშვიათი გამონაკლისია, როცა უცხოთა საზოგადოებაში თავს მშვიდად გრძნობს. დინჯად საუბრობს, ავადმყოფებს იმედს აძლევს. მოკლედ, ისეა, როგორც თევზი წყალში.

***
საოპერაციო ბლოკზეც დაწერდა ორიოდ სიტყვას, მაგრამ ეთიკა უკრძალავს. ეს იშვიათი გამონაკლისია, როცა საზოგადო წესებს უტყვად ემორჩილება.

***
ალკოჰოლს მიეძალა. ბოლო 4 დღეა მუდმივად "გრადუსშია". იცის, არ შველის, მაგრამ შეჩერებასაც არ აპირებს. იქნებ ცდილობს ცხოვრებას სხვაგვარად შეხედოს? იცის, რომ ის ისეთივე ნაგავია, უბრალოდ ამ დროს "დედამიწის რყევას" მთელი სხეულით გრძნობს. თავის ტკივილმა რომ არ შეაწუხოს, "პახმელიაზეც" სვამს...

***
უკვირს, აქამდე როგორ დაეცა, მაგრამ ახსენდება, რომ ამის აღსაკვეთად თითიც არ გაურყევია. შედეგი კი ლოგიკურად ეჩვენება. იცის, რომ კარდინალურად ერთ წამში ვერ შეიცვლება. ცდილობს დაიწყოს მტკივნეულ გზაზე შედგომა, ჯერ მხოლოდ უშედეგოდ.

***
"ცოცხალი ხარ?" -უკვე მერამდენე ადამიანი წერს, ან ურეკავს. "ვარსებობ"-ყველას ასე პასუხობს. ეს სიტყვა მის ამჟამინდელ ყოფას ზუსტად შეეფერება.

***
ცდილობს საკუთარი თავი შეიზიზღოს, მაგრამ ზედმეტად ეგოისტია ამისთვის. "მეყო წუწუნი, დროა საკუთარ თავზე ვიმუშაო!" შეუძახებს ხოლმე, მაგრამ ეს მუხტი ნახევარ საათზე დიდხანს არ გრძელდება. მერე კვლავ მელანქოლიის მორევში ეშვება. დაიღალა...

***
"სიგარეტია ამ ყველაფრის თავი და ბოლო!"- ამბობს და კიდევ ერთ ღერს უკიდებს. შავ ნახველს იღებს უკვე რამდენიმე დღეა. დაიღალა...

***
"კუზიანს სამარე გაასწორებს!"-ამ სიტყვებით თიშავს კომპიუტერს და დასაძინებლად მილასლასებს. "მტკივნეული ყოფილა ცხოვრება!" დაიღალა...

***
პირობას დებს, რომ ორშაბათიდან შეიცვლება. არ დაელია ეს "ორშაბათი". დაიღალა...

***
ცხოვრებამ დაღალა...

ბრძოლა

   თავი ასტკივდა, თვალები ჩაუსისხლიანდა, დაიღალა...
   კარგახანია ასე აღარ მოსვლია. ცხოვრების უაზრობამ, მონოტონურობამ სულიერად გატეხა. რამდენიმე დღეა წესიერად აღარ სძინავს. გამოთიშული დაყიალობს ქუჩაში.  მის მოძრაობაში ხალისის ნატამალსაც ვერ შეამჩნევ. უგერგილოდ მიაბიჯებს თავჩახრილი. აზრებს თავს ვერ უყრის, კონცენტრაცია უჭირს ერთ საგანზე. საკუთარ რაობას ჩაუღრმავდება და უფრო უკვდება გული. ხვდება, არავინ არაა, არაფერს წარმოადგენს, სიტყვა არ ეთქმის არაფერში. როგორღაც ახერხებს სიცოცხლის ძაფს ჩაეჭიდოს, არარაობის შეგრძნებას გაუმკლავდეს. ჯერ-ჯერობით გამოსდის. ალბათ, ოდესმე გატყდება ფიზიკურადაც. "მეგობარი მაინც მყავდეს, ისეთი, რომ მიმახრჩოს და ეს მტკივნეული ცხოვრება შემიმოკლოს"- ფიქრობს თავისთვის, და სადღაც გულისსიღრმეში უხარია კიდეც, რომ მსგავს ადამიანს ჯერ არ გადაჰყრია.
   მაინც მიხოხავს ეკლიან ბილიკზე...
   გვირაბის ბოლოს უკუნი ეგულება.

ნაპერწკალი

   მოწყვეტით ჩაეშვა ტყავის რბილ სავარძელში. გვერდით ექიმები ისხდნენ და პაციენტზე ჭორაობდნენ. წინა ღამის ნაქეიფარი თავს შეუძლოდ გრძნობდა. ზედმეტად ბევრი არაყი დალია და ახლა ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს გულმა და კუჭმა ანატომიური ადგილები გაცვალეს. სტომაქში საოცარი არეულობა იგრძნობოდა, ცოტაც და პირში სოდის გემოს იგრძნობდა, შემდეგ კი ნერწყვდენა აუტყდებოდა. უცებ, კვლავ  მოუარა საოცარმა ჟინმა. ხმა მის ირგვლივ მინავლდა, სიტყვები გაურკვეველი გახდა, გამოსახულება გაუფერულდა. მან იცოდა, ეს რასაც ნიშნავდა...
   ჩანთიდან კონსპექტის ქსერო-ასლი ამოიღო. გადაატრიალა და სუფთა გვერდს დააცქერდა. საწერკალამი ნერვიულად აათამაშა ხელში. "მიდი, რაღას უცდი?"- ჰკითხა წარმოსახვას. ტვინში რაღაცამ თითქოს ციალი დაიწყო...
   "გურამი კორიდორში ბოლთას სცემდა. ნერვიულად დააბოტებდა აქეთ-იქით. მარცხენა ხელს მტკივან მუხლზე იკიდებდა. სახრის ტკივილს ჭკუიდან გადაჰყავდა ახალგაზრდა კაცი.
   "აქამდე როგორ მოვედი? რა დაემართა ჩემს ახალგაზრდულ სულს? სად გაქრა ის მხნეობა, ენერგია, ციბრუტივით რომ ატრიალებდა, აწ უკვე ლეშად ქცეულ, ჩემს კუნთმაგარ სხეულს?"
   ვინც მას ადრე იცნობდა, კარდინალურ ცვლილებას ადვილად შეამჩნევდა. ერთდროს ყველა თავყრილობის სულისჩამდგმელი, დაუცხრომელი მოქეიფე, პირველი დამრტყმელი, ახლა ისე მომჩვარულიყო, სიბრალულს იმსახურებდა..."
   ექიმებმა ჭორაობა შეწყვიტეს. მათ მზერას ის სხეულით გრძნობდა. ერთი ოდნავ წინ წამოიწია, რომ ოკრობოკრო ნაწერი გაერჩია. არ ესიამოვნა...
   ლექტორი დაინახა, მისკენ რომ მოემართებოდა. ფურცლები დაკეცა და თეთრი ხალათის ჯიბეში ჩაიდო.
-როგორ ხარ, ლიპარტელიანი?
-არამიშავს, პატივცემულო.
-როგორაა შენი საქმე?
-ცუდად...
-არა, ძალიან ცუდად! მერე? რას აპირებ?
-არ ვიცი...- თავი დახარა.
"ჩემს იდიოტიზმზე შეგიძლია იცინო"- აკუტაგავას სიტყვები მოუვიდა ანაზდად თავში. მიხვდა, ზედგამოჭრილად შეეფერებოდა ეს ფრაზა.
   ლექტორმა გზა განაგრძო. ჭორიკანა ექიმები ამჯერად თვალებით ბურღავდნენ მის მოკუნტულ სხეულს. სოდის გემო იგრძნო, ნერწყვმა დენა დაიწყო. " როგორც იქნა!"- გაიფიქრა და საპირფარეშოსკენ წალასლასდა...

Jealous Guy- უსისხლო ბრძოლის ქრონიკები. ნაწილი 1.

   მოკლედ, დავიწყე! მთელი დღეა ამის დაწერა მინდა, მაგრამ გადავდე, გადავდე და აჰა!  ეს დღეც გასრულდა. სხვა დროს სიზარმაცეს დავაბრალებდი, მაგრამ ეს სულ სხვა შემთხვევაა. ყველამ იცის, რომ როცა რაიმე, ან ვინმე ზედმეტად გიყვარს, მის შესახებ დაწერა რთულია. აქ ირთვება თვითკრიტიკის, წინააღმდეგობის ჭინკა, და სულაც შედევრი რომ შექმნა, მაინც უკმაყოფილო დარჩები.

1941 წლის 9 ოქტომბერი. ლივერპული.

დღე, რომელმაც შეცვალა მსოფლიო.

    დიახ, მეგობრებო! სწორედ ამ ბავშვმა გააკეთა ეს.  დაიბადა მაშინ, როცა მთელი ინგლისი მასიურად იბომბებოდა, და სწორედ ამიტომაც იყო ალბათ რომ მთელი ცხოვრება ომს, დამყაყებულ აზროვნებას და თვით ღმერთსაც ებრძოდა. იბრძოდა უსისხლოთ. სიტყვით და მისი მუსიკით. პაციფისტობა კი სულში ჰქონდა თანშობილად.
გაიზარდა ბიჭი... მერე რაც იყო, ყველამ იცის.

    მე ამ ბრძოლის ქრონიკებს შემოგთავაზებთ, ჩემეული ხედვით.

1963 წლის 4 ნოემბერი

"ბიტლები" მართავენ კონცერტს დედოფლისთვის  ბუკინგემის სასახლეში...

შეიძლება ყურადღება არ მიგიქცევიათ ჯონის სიტყვებისთვის, რასაც ის სიმღერის დაწყებამდე ამბობს. "For our last number, I'd like to ask your help. Would the people in the cheaper seats clap your hands. And the rest of you, if you'll, just rattle your jewelry." (ბოლო ნომრისთვის მინდა დახმარება გთხოვოთ. ვინც უბრალო სკამზე ზის ტაში დაუკარით.) დანარჩენებმა, უბრალოდ, გააჟღარუნეთ თქვენი სამკაულები)

ეს იყო პირდაპირი დაცინვა არისტოკრატიისადმი, სახეში გალაწუნება უშუალოდ დედოფლისთვის.  აქ ჩანს ლენონისეული დაუდეგარი სულის პირველი გამობრწყინება. სახეზე დააკვირდით ამ დროს, როგორ ეშმაკურად იღიმის! :)

1966 წლის 4 მარტი.

"London Evening Standard"-ში იბეჭდება ინტერვიუ "ბიტლზთან"...

"Christianity will go. It will vanish and shrink. I needn't argue about that; I'm right and I'll be proved right. We're more popular than Jesus now; I don't know which will go first—rock 'n' roll or Christianity. Jesus was all right but his disciples were thick and ordinary. It's them twisting it that ruins it for me".

"ქრისტიანობა გაქრება. ეს უდავოა. ეს სიმართლეა და დადასტურდება კიდეც. ამჟამად ჩვენ იესოზე მეტად პოპულარულები ვართ. პირველი როკ-ენ-როლი გაქრება, თუ ქრისტიანობა, არ ვიცი. იესო ნორმალური იყო, მაგრამ მისი მიმდევრები- მსუქნები და ჩვეულებრივები. სწორედ მათი ხრიკები აფუჭებს ყველაფერს."

   ბევრი შემეწინააღმდეგება, ბევრიც კი გინებას დამიწყებს, მაგრამ მე თუ მკითხავთ, ჯონმა სრული სიმართლე თქვა. "ბიტლზი" მაშინ ღმერთს აჭარბებდა, ამას კი ხალხი ამტკიცებდა საკუთარი საქციელით. ამის დასტურია ჯონის სიტყვები: "ჩვენს ბოლო ტურში ხალხს მოჰყავდა ბრმა და დასახიჩრებული ბავშვები და მათი დედები გვთხოვდნენ: "აკოცე, იქნებ აეხილოს თვალები". ჩვენ არ ვართ უგულოები!"

   ზოგი იტყვის, რომ ლენონის მიზანი, ამ სიტყვებით, მეტი პოპულარობის მოპოვების მცდელობა იყო. არ მქონია, ამ აზრის მქონე ხალხი კარგად ერკვეოდეს "ბიტლზის" შემოქმედებაში და 60-იანი წლების მუსიკალურ კულტურაში. თუ ჩემი არ გჯერათ, გადახედეთ ისტორიას. ამ სიტყვება "ხოჭოებს" პოპულარობა მოუტანა,  განსაკუთრებით ამერიკაში?

   რაღაც ზედმეტად ცნობილი მომენტი მომაგონდა მსოფლიოს უახლესი ისტორიიდან... ახლა კი ჩემი დავალება თქვენ: იპოვეთ 10 განსხვავება.

                                                                     სურათი 1.

                                                                   სურათი 2

 1966 წლის 9 ნოემბერი.

   ჯონი შეხვდა იოკოს Indica Gallery-ში. ეს ალბათ გადამწყვეტი მომენტი იყო მის ცხოვრებაში. "ბიტლზის" დაშლას სულ იოკოს ვაბრალებდი, მაგრამ რაც უფრო კარგად ჩავუღრმავდი ჯგუფში შექმნილ იმდროინდელ სიტუაციას, მივხვდი, რომ ეს ასე არაა. ისეთი ორი გენია, როგორიც ლენონი და მაკარტნი იყვნენ ერთად ვერ იარსებებდნენ.
   "ამდენხანს თუ იყვნენ ერთადო?"- იკითხავს მკითხველი. კი ბატონო, ასე იყო, მაგრამ ყველა იზრდება და იცვლება, მოგვწონს ეს თუ არა. თუ არ გჯერათ დააკვირდით "ხოჭოების" საწყის და ბოლო პერიოდის სიმღერებს. კონტრასტი აშკარაა. თანაც უნდა გავითვალისწინოთ ჰიპური მოძრაობის განვითარებაც იმ პერიოდში. ჯონი ხომ თანშობილი პაციფისტი გახლდათ! ჯონი რადაც იქცა, "ბიტლზის" შემდეგ, მეტწილად ონოს დამსახურებაა.

1968 წლის  11 ნოემბერი.

ამერიკაში მზის სინათლე იხილა ალბომმა Unfinished Music No 1: Two Virgins.

ჯონისა და იოკოს ეს ერთობლივი  ნამუშევარი, წმინდა მუსიკალური თვალსაზრისით, არაფრისმომცემია. მთავარი ალბომის გაფორმება გახლდათ.


                                                              ალბომის წინა მხარე

                                                              ალბომის უკანა მხარე

   ხვდებით, ეს რამხელა პროვოკაციაა? 
   მე თუ მკითხავთ ამით ლენონმა დაარღვია ყველა არსებული საზოგადოებრივი დოგმა, გაექცა ხალხის გონებაში ჩაბუდებულ და დადგენილ უაზრო ჩარჩოებს და დადგა მათზე მაღლა. მან ამით გამოხატა ხელოვანის სრული თავისუფლება.


1969 წლის 25 მარტი. დილის 9 საათი.

   ჯონი და იოკო, Amsterdam Hilton-ში, იწყებან აქცია- პერფორმანსს სახელწოდებით bed-in for peace.

   ეს გახლდათ რადიკალური პროტესტი ყბადაღებული ვიეტნამის ვიეტნამის ომის წინააღმდეგ. ლენონის სიტყვა, უკვე აღარ არის უბრალოდ ჰაერში გათქმული ბგერები. მას უკვე ათიათასობით პაციფისტი ისმენს და ითვალისწინებს. ის ხდება სულისჩამდგმელი, მედროშე, იდეური მმართველი ჰიპებისა, მილიტარიზმთან ბრძოლაში. იმისათვის, რომ წარმოდგენა შეიქმნათ, ჯონის იმდროინდელ აზროვნებაზე, საინტერესო ფილმს გთავაზობთ.

1969 წლის 1-2 ივნისი.

ჩაიწერა პაციფისტური მოძრაობის ჰიმნი Give Peace A Chance

 ამას ჩემი კომენტარი ნამდვილად არ სჭირდება.

პრე-ბლოგერული პოსტები

   უაზრო სათაურია, რადგანაც არანაირი ბლოგერი მე არა ვარ, მაგრამ რაც თავში პირველად მომივიდა, ის დავწერე. მაშინ, როცა ეს ავტობიგრაფიული ჩანახატები იქმნებოდა, კომპიუტერი არ მქონდა, ხოლო ბლოგი რა იყო, ამის შესახებ ზედმეტად ბუნდოვანი წარმოდგენა მქონდა. მინდა გითხრათ, რომ ეს არ არის ისეთი ტიპის ნაწერი, რომლზეც დიდი ხანი ფიქრობ. ესაა სპონტანური გამოფრქვევა ემოციებისა, რასაც იმ მომენტში განვიცდიდი, ერთი ამოსუნთქვით დაწერილი მინი პოსტები. მათი არსებობა არც გამახსენდებოდა რომ არა გრაფინია, რომელიც უკვე მეორედ ხდება ჩემი ინსპირატორი. მადლობა მას ამისთვის. მაშ ასე, ვიწყებ საკუთარი სულის გაშიშვლებას...

***

   ცხოვრების შუა კლოუნადაზე შემომაღამდა, მაგრამ არ არსებობს პროფესია "ყოფილი ჯამბაზი." კლოუნი მუდამ კლოუნად რჩება მთელი ცხოვრების მანძილზე, მიუხედავად იმისა, სიცილის ნიღბით მალავდა თუ არა ცრემლებს. მეც ჯამბაზი ვარ. მუდამ ყბედი და მოცინარი, მაგრამ გულის სიღრმეში- მელანქოლიკი და კარჩაკეტილი. როცა თავთან მარტო ვრჩები, მაშინ აღმოვაჩენ ხოლმე, თუ როგორი მარტოსული ვარ. ამიტომაც ვცდილობ, მარტო არ დავრჩე, უამრავი სისულელე ვილაყბო, ვიტინგიცო და ვიჯამბაზო. თანაც ამ დროს დიდად ბედნიერი ვარ. მაშ, წინ, ახალი უმსგავსობისკენ!

1.09.2008.

***

   დღესაც ჯამბაზობაში გავატარე დრო! კი, ეს შეიძლება სასაცილოა, მაგრამ როდემდე? სერიოზული მხოლოდ ლექტორებთან ვარ, ისე კი -კლოუნი. არადა ჩემი ცივი გული ვერავინ გაათბო. არც მე მივილტვი ამისკენ. თითქოს გაორება მჭირს: თან ბედნიერი, თან უბედური.
   არცერთ გოგოს არ ძალუძს ჩემი მოთოკვა, მეც არავის ვეძალები. ბერბიჭად მინდა დავრჩე. მე არც ლამაზი ვარ, არც სიმპათიური, იუმორის გრძნობაც არ მაქვს. გოგოს წიგნების მეტზე ვერაფრზე ველაპარაკები.
   მაგრამ, მე ჯამბაზი ვარ! ჩემ ნამდვილ სახეს კლოუნის მოცინარი ნიღაბით ვმალავ. იმედია, წლების მერე ამ ნიღაბს ქირურგის პირბადე შეცვლის. მე ვიქნები ყველასთვის ცოდნისა და პროფესიონალიზმის განსახიერება, მაგრამ ვერავინ დაინახავს ნიღაბის მიღმა არსებულ ჩემ სულს. მაშ, გამიცანით, ეს მე ვარ, ორსახა ადამიანი, ორმაგი სტანდარტებით მოთამაშე. რა მინდა? არაფერი. ვინ მინდა? არავინ. ვინ ვარ? პრინციპში არავინ.

4.09.2008

***

   ხვალ კონფერენციაზე მივდივარ, მაგრამ არა იმისთვის, რომ ბეჯითი მოსწავლის იმიჯი შევიქმნა. არა! უბრალოდ მაინტერესებს. შემდეგ, ალბათ, მე და გელა ჩვენს ჩანაფიქრს სისრულეში მოვიყვანთ და პირველკურსელებისთვის მიმართვას დავწერთ. რისთვის გვინდა ეს კლოუნადა? ისე უბრალოდ. გვსურს ჩვენი ჭკუის ხალხი მოვძებნოთ. იმის განცდა, რომ რაღაც საინტერესოს აკეთებ, სასიამოვნოა. თავს საქმიან ადამიანად წარმოვიდგენ, მაგრამ ეს ხომ დროისა და სიტყვების უაზრო კარგვაა? მიუხედავად ამისა, ჩვენ გვსიამოვნებს. თითქოს იუმორისტები ვართ. დამცინავი და თვითირონიული ტონი გვაქვს. ვცდილობთ დოგმებსა და ჩარჩოებს გავექცეთ. ჩვენი განვლილი გზის შეფასებას ვახდენთ. რატომ? არ ვიცი. რაღაც ბევრი პასუხგაუცემელი კითხვა დამიგროვდა ამ ბოლო დროს. არაუშავს, დრო ყველაფერს გასცემს პასუხს.

5.09.2008

***

   არ ვიცი რატომ ვწერ! მაგრამ, რაღაც მაიძულებს დავწერო! იქნებ ეს შინაგანი ხმაა? იქნებ იმიტომ ვაკეთებ ამას, რომ გულისსიღრმეში მინდა ეს ,ჩემ გარდა, სხვამაც წაიკითხოს? არვიცი!!! დამღალა ერთფეროვნებამ, მაგრამ იმის სურვილიც არ მაქვს, სიახლე ვეძებო. ყოველდღიურობის რუტინას მივეჩვიე. მინდა უკეთესი გავხდე, მაგრამ სიახლეების მეშინია! ვცდილობ ცხოვრება გავილამაზო, მაგრამ ეს უსუსრ მცდელობად მეჩვენება. უბედური არ ვარ, მაგრამ თავს უბედურად რატომ ვთვლი?
   ბავშვობის სურათებს ვათვალიერებ და ეს, თითქმის, მამშვიდებს. არ მეგონა, ის უდარდელი დრო თუ მომენატრებოდა, როცა არანაირი ვალდებულება არ გაკისრია. მეც მეტი რა შემიძლია? მხოლოდ ის, რომ ბავშვობა გავიხანგრძლივო. მარგებს კი ეს საქციელი?

19.03.2009.

სამწუხაროდ მეტი ჩანაწერი არ შემომრჩა. არ მახსოვს, დავკარგე, თუ დავწვი. ალბათ, ერთიც და მეორეც. "ჩემს იდიოტიზმზე შეგიძლიათ იცინოთ"

გზა, რომელიც ავირჩიე

   დღეს სალიმ მითხრა:  "არ ხარ ხელმოცარული!  ან ცხოვრების მიზანი გჭირდება ან სიყვარული შენ და სხვანაირად იფიქრებ :)" სიყვარული რომ ყველას გვჭირდება, გენიოსებმა თავის დროზე გვითხრეს და ეს აქსიომა თითოეულმა ჩვენგანმა იცის. აი ცხოვრების მიზანი კი...
   გზა, რომელსაც ვირჩევთ განაპირობებს მთელ ჩვენს ცხოვრებას. იგი რომ ია-ვარდით ფენილი რომ არა არის, ამასაც ვხვდებით (ან გვეუბნება მაინც ვინმე) როდის ვხვდებით: რა გვინდა, რისთვის გავჩნდით, და რა არის ჩვენი მიზანი?
   ბავშვობიდან ყველა ამას მეუბნებოდა, ნაცნობიც და უცნობიც, შენი თითების პატრონი ან ქირურგი უნდა გახდე, ან პიანისტიო. მშობლებმა ყურად იღეს ეს შეგონება და სამუსიკო სასწავლებელს მიაბარეს ჩემი თავი. ტანჯვის შვიდმა წელმა განვლო და... მხოლოდ მხოლოდ მას მერე შემიყვარდა პიანინო. დღეს იგი ჩემი კარგი მეგობარია.
   როდის დადგა ჭეშმარიტების მომენტი? ახლაც ნათლად მახსოვს ის ღამე...
   ბებო მაშინ ცოცხალი იყო. 1995 წელს ინსულტი დაემართა, ხალხურად რომ ვთქვათ "წნევამ დაარტყა". მას შემდეგ მარცხენა მხარე სრულად წაერთვა. 1 დღე მახსოვს მხოლოდ შორეული მოგონებებიდან, როცა ბებო ორივე ფეხით და ჯოხის გარეშე მოძრაობდა. სუნთქვა მას შემდეგ უჭირდა, რაც ახალგაზრდობაში ვირუსული ინფექციის გამო ძლიერი ბრონქოსპაზმი დაემართა და ტრაქეოტომია დასჭირდა. ამას დაუმატეთ ხანგამოშვებით ასთმური შეტავებიც. მოკლედ, მძიმე სურათი იხატება.
   დეიდა ექიმი მყავს. რაიონულ საავადმყოფოში თერაპევტია. ღამის მორიგეობები მაშინაც და ახლაც საკმაოდ ხშირად აქვს. ბაბუას გარდაცვალების შემდეგ, მორიგეობის ღამეს მასთან ვრჩებოდი. ბებოს მარტო არ ვტოვებდით. რატომ მარტო, დეიდას ოჯახი ხომ ჰყავსო, იკითხავს დაკვირვებული მკითხველი.  დეიდაჩემმა მთელი პირადი ცხოვრება მედიცინას და მშობლებს შესწირა, ვერადავერ "გამონახა დრო" გათხოვებისთვის, თუმც მთხოვნელები არ აკლდნენ...
   ასე იყო იმ საკრალურ ღამესაც... უცნაურმა ხმამ გამაღვიძა. უცნაურმა, მაგრამ ასე ნაცნობმა... ასთმური შეტევისას ადამიანის სუნთქვის ხმა თუ ვინმეს გაგიგონიათ, მიხვდებით, რა განცდას იწვევს იგი ადამიანში. წამოვვარდი, ბებო საწოლში წამოვაჯინე. რადგანაც ეს სცენა უკვე ნანახი მქონდა მოქმედების გეგმა უმალ დავსახე. 

წესი პირველი: თუ რამე მოხდა მაშინვე დამირეკე!
წესი მეორე: გახსოვდეს პირველი წესი!
                                                                        (დეიდაჩემის შეგონებებიდან)

   ახლა წარმოიდგინეთ, რა დროს ხდება მოქმედება. 2000 წლის ადრეული გაზაფხულია. მეოთხე კლასის მოსწავლე ვარ, სულ რაღაც 9 წლის. შუქი ხშირად ქრება, დაყაჩაღება-დაუთოვება გაუგონარი ცნებები არ გახლავთ, მობილური ქსელი ჯერ კიდევ ახალფეხადგმულია. მობილური აპარატი საოცრად ძვირია და ანტიკვარულ იშვიათობას წარმოადგენს. აგურისხელა Ericsson -ი ადამიანის სიმდიდრეზე და ფუფუნებაზე მიუთითებს. ხაზის ტელეფონი კი საშინლად ურევს. საავადმყოფო აქვეა, ასიოდ მეტრში, მაგრამ ღამის 4 საათზე არ გინდა ხმა მიაწვდინო ვინმეს, თუ ტელეფონი არ მუშაობს?


"სასწრაფოს რომ დავურეკო, სანამ ისინი მანოს ნახავენ და ის აქეთ გამოიქცევა, 5-8 წუთი მაინც გავა. ეს კი საკმაოდ დიდი დროა"- გავიფიქრე. შემდეგი მოქმედებები კი დროში ისე გაწელილად მომეჩვენა, თითქოს შენელებულ კადრს ვუყურებდი ტელევიზორში. არაფერზე არ ვფიქრობდი, მექანიკურად მომართული რობოტივით ვმოქმედებდი.


გახსოვდეს, ინჰალატორს ვასუნთქებთ მხოლოდ მაშინ, როცა ადამიანი ჩაისუნთქავს!
                                                               (დეიდის სიტყვა, თქმული ადრე, მშვიდ ვითარებაში)

სპრეის ვასუნთქებ, ცოტა უშველა. ერთხელაც კიდევ... უკვე თავისუფლად სუნთქავს.

რახანაც ბებო ნაოპერაციებია, შესაძლოა სპაზმი ბოლომდე არ მოიხსნას!
                                                                  (ნათქვამი იქვე)

ვეძებ მომცრო ამპულას, რომლის დასახელება ახლა აღარ მახსოვს. 

"ვიცი შპრიცი სადაც დევს. 5 მილიგრამიანი მჭირდება. სპირტიანი ბამბა და რეზინის ზორტიც არ უნდა დაგვავიწყდეს. მინახავს ვენაში ნემსის გაკეთება, ამიხსნეს, რატომ უნდა გამოვწიო დგუში უკან, როცა ნემსს ვენაში შევიყვან. თუ სისხლი შპრიცში არ შემოვიდა, მეორეჯერ უნდა ვცადო. აჰა, ესეც ამპულა!"

ვხსნი შპრიცს, ვარგებ ნემსს, ამპულას თავს ვახერხავ, ვტეხავ. უფერო სითხე შპრიცში შემყავს, ზედმეტ ჰაერს გარეთ ვუშვებ. მარცხენა ხელით ბებოს მარჯვენა მაჯას რეზინის ზორტს ვუჭერ, ვენა მუქად ამოიბერა. კბილით ვაძრობ დამცავს ნემსს, თლილ თავს ქვემოთა მხარეს ვაქცევ. ვენას ზემოდან მოვექეცი, მცირე ბიძგი და თითქოს არარაობაში ამოყო ნემსის წვერმა თავი. დგუშს უკან ვწევ... მუქი სისხლი შემოიჭრა შპრიცში... 

ყურმილისკენ მივდივარ...

შიში არ მქონია, ხელი არ ამკანკალებია, პულსიც კი არ შეცვლილა. მანოს მოსვლის შემდეგ წარმოვიდგინე, რომ ვენაში ვერ მოვხვდი და დარეკვა დროზე ვერ მოვახერხე. მერე ამიტანა შიშმა...

ის განცდა, რაც ნემსის გაკეთების შემდეგ დამეუფლა, არ შეიძლება რამეს შევადარო. ეს იყო საოცარი სიამოვნების, კმაყოფილების, სიხარულის ნაზავი. გააზრება იმისა, რომ ვიღაცას სიცოცხლეს უნარჩუნებ, გავიწყებს ყველაფერ უარყოფითს. ადამიანის სიცოცხლის დაცვა- ეს უდიდესი პასუხისმგებლობაა და ამ ტვირთის ზიდვა დიდი პატივია.

ამჟამად მედიცინის ფაკულტეტის სტუდენტი ვარ, მეხუთე კურსზე ვსწავლობ. პიანისტობასა და ქირურგობას შორის არჩევანი სწორედ იმ ღამეს გავაკეთე.

მარში სიკვდილთან

-mama! mama! gaiRviZe!

-ho... ra iyo?

-Zroxas “zabori” Caukecia da vaSli uWamia blomad. Zlivs sunTqavs.

   mama jer kidev Zil-buranSi iyo da Svilis sityvebs bolomde ver iazrebda. mis smenas mxolod calkeuli sityvebi miswvda: "zabori... Zroxa... vaSli... Tumca es sakmarisi aRmoCnda, daskvna gaekeTebina

-oooh... sad gyavda dabmuli?

-bostanSi. “zabori” Caukecia da qvemoT ezoSi gadasula.

   marto eg rom yofiliyo kidev araferi. bostnis dafexvili mesris, romelsac "setkas" uwodebs glexkaci, iqeT sayane iwyeboda. kargaxania ar daumuSavebiaT da axla im alagas maRali akaciis tevri aRmocenebula. mesris ZirSi namyeni vaSlis tandabali xe idga. saWmelad uvargis vaSls saqonels uWridnen dRegamoSvebiT, radganac yoveldRiuri gemrieli xili sabolood mewvel pirutyvs rZes uSrobs. wels ki saxlis win dargulma sinapma, vaSlis jiSia aseTi, ise gaixara, rom ezo mTlianad mwvaned ifareboda . amitomac, saqonels swored ezoSi mogrovebuli vaSliT kvebavdnen. aman ki is gamoiwvia, rom bostnis axlos tandabali xe aravis gaxsnebia, da wvniani xili iq imdeni eyara, bare mTleli soflis saqonels eyofoda.

-gaberilia?- kiTxa mamam.

-ra vici, maZRari pirutyvi yvela gaberilia.

-exla raRa, da xval diliT vet-eqims davurekav.

-xo ar gavataro?

-gaatare mere!- Tqva mSobelma da gverdi icvala. arc amdgara. principSi, ar gaemtyuvneboda. 2 dRea saSinlad moiwamla da mTeli am xnis manZilze ramodenime moxarSuli kartofli miiRo mxolod. mwirma sazrdom mamas Zala waarTva da amitomac iyo albaT, rom adrianad dawva dasaZineblad. axla ki, Tundac aseT situaciaSi fexze adgomis Tavic aRar hqonda.

   "gaatare" niSnavda, rom cxoveli daRlamde unda etarebinaT.  kargad rom agixsnaT, es ras niSnavs, modiT, zoologia gavixsenoT cotaTi.

    Zroxis stomaqi Sedgeba oTxi nawilisagan. SecdomiT zogjer aRniSnaven, rom mas oTxi kuWi aqvs, rac TavisTavad sasaciloa. kvebis procesSi, es rqosani pirutyvi, lukmebs dauReWavad yvapavs. mas mere, rac misi muceli gaivseba, igi iwyebs coxnas, anu kuWidan pirSi  ibrunebs dauReWav sakvebs da iwyebs mis daqucmacebas. Tu kuWi zedmetad gaivso, monelebis procesi ver xerxdeba. savse stomaqi awveba nawlavebs, ramac gauvaloba SeiZleba gamoiwvios. mokled rom vTqva, Sedegi fatalurad mTavreba. siaruli xels uwyobs nawlavTa  kunTebis peristaltikas (moZraobas) da mis daclas. Sesabamisad gauvalobis ganviTarebis riski iklebs.

   boselSi sasiamovno siTbos daesadgurebina. esiamovna Semcivnebul biWs cxoveluri siTbo. cxvirSi uRitinebda nakelis susti suni. pirutyvi dawoliliyo, cali Tvali moexuWa da mZimed qSinavda. mxurvale haeris nakadi xmauriT amodioda didroni nestoebidan. Saqonlis TavTan Caimuxla da muq TvalebSi Caacqerda. ybaze xeli dausva, qveda mxares miefera da yelTan fxana dauwyo, sadac Rababi sqel nakecebad dahfenoda Zroxas. TiTqos amiT eubneboda: “mesmis Seni. aqa var, dasaxmareblad movedio”. bagaze mibmuli bawari gadaaZro rqebidan da sxva yulfi moargo. ar esiamovna uxeSi qsovilis Sexeba xelisgulze. ramdenjerme daqaCa sabeli, aniSna pirutyvs- adeqio. mZmimed wamoizlazna cxoveli. veeba muceli gamokveTilad etyoboda fexze mdgoms. boslidan gamoiyvana da daiwyo utyvi, damRleli brZola sikvdilTan. pirvelad hqonda saqme munj pacientTan, es ki mis azrebSi dabneulobas da uimedobas Tesavda, magram movale iyo ojaxis, saqonlis da TavisTavis winaSe momqancvel ferxulSi Cabmuliyo.

   pirutyvi Tvinierad wahyva. RamiT ezoSi abamdnen da es misTvis uCveulo ar gaxldaT, magram raoden gaocda, roca naxevari ezo gaatares da ukan moabrunes, boslisken. arc bagasTan miuyvaniaT, kvlav Semobrundnen da isev gaatares naxevari ezo. rudunebiT aitana es ucnauroba... bare 6-jer. meSvided ukve brazi moeria axalgazrda patronze. dadga da gadawyvita fexi ar moecvala adgillidan, magram Zlierma xelma moqaCa es wyeuli Toki, rqebze rom Semoegrixa imave xels. saocrad mounda xesTan misvla da Canabmeli adgilis moqaveba, magram mixvda, rom amas azri ar hqonda. oox, rogor amuvida yelSi es TanSobili marwuxebi, mTeli cxovreba rom misi Tanamdevi iyo. Seecada Tavi daeRwia mtanjveli qavilisagan, cisken aixeda da Tavi ise gaaqn-gamoaqnia, rom wina fexebic ki auZagZagda. sul tyuilad... Zlierma xelma kvlav daqaCa xmeli kanafis kona. mZimed gadadga nabiji. beds damorCilda...

   "wyeulo araraobav! is ar ikmare, rom sayvarel xalxs macli xelidan, axla udanaSauloebsac gadaswvdi. sakmaod bevri sikvdili vnaxe ukve da kargad gicnob. maSin modixar yovelTvis, roca naklebad geli, an sulac gdarajob, vici axlos xar, magram Sen mxarezea yovelTvis uCinarobis  idumali efeqti. ase ubrZolvelad ar daganebeb!"- fiqrobda da gajiutebul pirutyvs win da ukan daatarebda.

   wamiT warmoidgina, rom Savmantiiani sikvdili Zroxas kudze eqaCeboda, “albaT amitom gajiutda cxovelio”. mere ufro Sors waiyvanes fiqrebma. warmosaxvaSi TviTon Caiba kiserze Toki. wiTelniRaba araraoba amjerad mas eweoda win, uZaliandeboda, rac Rone hqonda, magram mainc mihyveboda zanti nabijiT. maleve gaanaliza, rom es asecaa. TiToeul Cvengans Caubams Toki, romelsac gardauval bedisweras vuwodebT da Cvenc gveqCeba sikvdilis mZlavri xeli usasrulobisken. ar viciT win ra gvelis, vuZaliandebiT, fexs viTrevT, magram sabolood mainc xom mivyvebiT, radganac damyolia adamianis buneba pirutyviviT. "Zala aRmarTs xnavso" amaze uTqvamT albaT.

    daiRala, Sescivda, wamowola mounda, magram aravin anebebda. kvlav umiznod daatarebda axalgazrda batoni ezoSi. bevri iqnia Tavi, ifrutuna, magram verafers gaxda. mixvda, biWic daiRalao, ise Zlierad araR eweva bawarso, scada xeldan dasxltomoda, magram TiTqos jinaze sabeli xes gamoedo. Zlierad daqaCes kvlav da isev moefxana Subli.

    daiRala axalgazrda, Sescivda, xelisgulebi saSinlad astkivda, Zala aRar SerCa Tokis dasaqaCad. sikvdilis ferxulSi gaCereba marcxis aRiarebis tolfasad CaTvala. Toki marjvena mxarze gadaigdo, mtkiced miibjina mkerdze. axla ukve mTeli sxeuliT eqaCeboda damZimebul saqonels. Tokma laviwi gauxexa Zlieri qaCvisagan. utyvad aitana tkivili. siaruli ganagrZo ukunSi...

    ase arasdros gaxrebia imis danaxva, Tu rogor isaqmebs Zroxa. es ukve gamarjvebis daawyisi gaxldaT. mxneoba Seemata, gamxiarulda. "oCi, ho!" dasZaxa xmamaRla da Zroxas ferdze Toki gadahkra. kidev atara cota xani. gaaxsenda, rom zorjer cxenebac arbenineben wreze, oRond am dros mepatrone erT adgilas dgas, mxolod sabeli uWiravs xelSi da maTraxs atkacunebs SesaSineblad. boslis gverdiT karga didi moSiSvlebuli adgili iyo. iq gaiyana rqosani. Tokis bolo boZze Caaba da wkneliT xelSi gamoudga pirutyvs. axla ki TiTqos sikvdils ki ar eqaCeboda, aramed ukve mierekboda. amJamad TviTon moipova upiratesoba. amis gafiqrebam Tavidan azrebi gaufanta da erT azrze koncntraciaSi Seuwyo xeli. WyiviliT dasdevda Zroxas, sicives ver grZnobda. mkerdSi siTbo CaeRvara da mTel sxeulze eleqtroniviT dauara. grZnobda, axlos iyo mizanTan, magram imaze ecineboda, rom mis gamarjvebas nexvis suni udioda, am sityvebis pirdapiri mniSvnelobiT...

-ha, ra qeni?- hkiTxa mamam, ise, rom Tvali ar gauxelia.

-3-jer! 3-jer gavida kuWSi.

-oho! coxna ar dauwyia?

-ara.

-kai, wadi daweqi. amaRam araferi mouva, xval vet-eqims davurekav, Tu saWiroeba iqna. romeli saaTia?

-sami sruldeba.

-euh! wadi, wadi droze. diliT adre unda adge, saqme gvaqvs.

   didi xania ase mSvidad ar sZinebia.

ლიტერატურული ზაფხული

   aha, dagibrundiT megobrebo! daiwyo kidev erTi saswavlo maraToni, CemTvis ukve rigiT mexuTe. warsuls Cabarda ukve zafxulis xvati, adre dawola, gvian adgoma, uzruveli yofa. zogi zRvis narujiT (Cveneburad “zagriT”) iwonebs Tavs, zogic mTiT, zogierTi saerTodac samSoblos sazRvrebSi ver daetia. sxvisi ara vici ra, Cemze giambobT...

   arsad ar mWirdeba dasasveneblad wasvla, erTi oTaxic meyofa. ara, megobrebo, araviTari virtualuri samyaro, araviTari televizori. wigni da musika- ai Cemi dasvenebis recepti. "dasveneba"- ar iqneba swori, mogzauroba_ ufro kargad JRers. sxvisi ar vici, magram piradad me kiTxvis dros am qveynirebas vwydebi da vikargebi warmosaxvis uZiro morevSi. miyvars, mtkiva, ganvicdi, mklaven, es ki namdvilad araa dasveneba. roca kiTxulob, mTlianad unda ganicdide imas, gayviTlebul furclebze rom daubeWia tipografs. emociebs ver unda Tokavde, finalis wakiTxvis mere ki saocrad sasiamovno daRlilobas unda grZnobde, Rrmad gulSi. esaa naRdi dasveneba, Tu mkiTxavT.

   daviwye Cemi usayvarlesi aka morCilaZis wignad gamocemuli romaniT "Zveli gulebisa da xmlisa". Mis Semoqmedebas vinc icnobs, meeWveba moxibluli ar iyos weris miseuli maneriT. asea am romanSic, romelic gadagagdebT mecxramete saukunis pirvel naxevarSi, konkretulad 1828 wlis gazafxulze. avtori rom saqarTvelos axal istorias Rrmad flobs, mogexsenebaT. gavixsenoT Tundac misi gadacemaTa cikli imedi-TV-ze. es ki moTxrobaSi naTlad Cans. wigni erTi amosunTqviT ikiTxeba, saocar siamovnebas ganiWebT warsulSi faTerakebiT aRsavse mogzauroba. mokled, yvelas girCevT, waikiTxeT.

   Semdeg iyo o’henris moTxrobaTa krebuli, romelic glexisbiWma maCuqa. amas mogvianebiT davumate "50 wignis" farglebSi gamosuli igive avtoris moTxrobaTa krebuli. am orma gamocemam erTmaneTi Seavso da saocari siamovneba momaniWa. ra SemiZlia vTqva? saocari mwerali, romelic erT azrs CagCiCinebs mTeli moTxrobis manZilze da finalur frazaSi ise Semogibrunebs yvelafers, rom saxtad darCebi. yvelaze saintereso iciT ra aris? mis weris maneras alRo avuRe da roca vkiTxulobdi, CemTvis vimeorebdi: ar ahyve, gatyuebs, es is ar aris, rac Sen ggonia:) magam an CagiTrevs da wamierad dagaviwyebs Sen fiqrebs, an ise daamTavrebs, sulac rom ar elodebodi. mokled, yvelanairad gaocebuli darCebi. nu, geniaa, me Tu mkiTxavT. Tu ar wagikiTxavT, gilocavT!

   frederik begbederi- "99 franki". yvelaferia amiT naTqvami. Tanamedrove giJi genia. saxeSi gafurTxebs, igineba, Tavs araraobad gagrZnobinebs, da mainc, SeuZlebelia wigns mowyde. aki ambobs kidec SesavalSi " me Tqvens marjvena hemisferoSi vaTavebo". didi survili gamiCnda misi sxva nawarmoebebic gadavikiTxo. vambobdi, es araa is wigni, gogos rom etyvi: waikiTxe, isiamovneTqo, magram ase araa. waikiTxeT da guli airieT msoflioze!

   mwerali, romelma Tavi Semayvara pirvelive moTxrobidan, romelic aRmoCena gaxldaT CemTvis: riunoske akutagava. iaponur mwerlobas mxolod bo- Zius leqsebiT vicnobdi, akutagavam ki gamixsna axali kari, damanaxa sruliad ucnobi da Soreuli samyaro. misi moTxrobebi rTulad gasagebi, magram saocrad saintereso da azrobrivad datvirTulia. Zieba adamis sulis, misi qvecnobieris wvdoma, gulis bnel kunWulebSi SeWyeta: ai riT xiblavs igi mkiTxvels. misi moTxobebis krebuls SemTxveviT wavawydi saxlSi. misi biografia met-naklebad vicodi da survili mqonda misi Semoqmedebac mexila. ra vicodi, Tu bednierba ase axlos iyo? "akutagava riunoske! akutagava riunoske! ufro Rrmad Caezarde miwas fesvebiT! Sen lerwami xar, qarisgan rxeuli. iqneb Sens Tavze mogrovili saavdro Rrublebi odesme ganifantos kidec. amitom mtkiced unda idge fexze. Senive TavisTvis! SenTa SvilTaTvis! nurc gaampartavndebi, nurc daimcireb Tavs. da Sen aRsdgebi." 1926 wlis dekemberSi dawera man es sityvebi. 1927 wlis 24 ivliss, 35 wlis asakSi, veronalis zedmetma dozam maradisobas SeuerTa udidesi genia. rogor mivida mwerali TviTmkvlelobamde, SegiZliaT misi bolo nawarmoebebiT mixvdeT.

   italieli beletristis alberto moravias saxeli sakmaod cnobilia. misi Semoqmedeba "romauli moTxrobebiT" gavicani. igi xatavs italielTa saxeebs, romlebsac SeiZleba yvelgan waawydeT. maxinj, ugvan sulSi Casaxlebuli naklovani sulis mxatvaria avtori Tavis nawarmoebSi. misi sxva wigni "CoCara" jer-jerobiT waukiTxavi damrCa, Tumca "gvacadeT, batono, gvacadeT!":)

   mistiuri da amucnobi! dedamiweli, magram ara amqveyniuri! misi Semoqmedebis kiTxvisas sisxli meyineba ZarRvebSi, an ise Rmad veSvebi sakuTari fsiqikis kvlevaSi, meSinia ukan dasarunebeli gza ar davkargo. edgar alan po! misi moTxrobaTa krebuli saxlSi meguleboda. "17 moTxroba" ase hqvia sabWoTa dros gamocemul wigns. es ar vikmare da kvlav "50 wignis" proeqtidan davamate pos moTxrobebi, ramac sabolood met-naklebad sruli saxe miaRebina mwerlis Semoqmedebas Cem TvalSi. "mixvdnen, wiTeli sikvdili yofiliyo Turme. bneli Ramis qurdiviT Semoparuliyo aq. erTimeoris miyolebiT ecemodnen moseireni, sisxlis Rvari dadga samxiarulo palatebSi. da yovels iq daelia suli, sadac dacemuliyo. ukanasknel moqeifesTan erTad Savi xis saaTic gaeyara sicocxles. daiSrita sinaTle. yvelgan gamefda sibnele, xrwnileba da wiTeli sikvdili." genialuria, ara?

   mivxvdi, rom meoce saukunis germanul mwerlobas TiTqmis ar vicnob. es ase ar unda dametovebina. madloba isev da isev "50 wignis" proeqts. erix maria remarkis "triumfaluri TaRis" kiTxva daviwye. saocrad adamianuri nawarmoebia. Tanac mTavari gmiri rogorRac axlobeli meCveneboda. qirurgia profesiiT sxva Tu araferi. samSloblosTan ase axlos myofi da mainc mSorebeli kacis fiqrebi emigrantobaSi, brZola siyvarulTan da sakuTar TavTan. warsulis landbTan uxmo Widili da omis wina periodi ise saocrad daxata mweralma, rom SeuZlebelia wigni erTi amosunTqviT ar waikiTxoT. ase gavicani erix maria remarkis Semoqmedeba da raoden bednieri var, roca warmovidgen ra siamovneba melis win! ramdenime dRis win, dedulSi wignebis qeqvas mivyavi xeli ra vipove Tu iciT? "dasavleTis fronti ucvlelia", avtori erix maria remarq, Targmani konstantine gamsaxurdiasi. wigni, romliTac gaicno msofliom kalmis virtuozi erix paul remarki.

   swraf tempSi gavagrZele da "ironiul germanels"- Tomas mans mivadeqi. "budenbrokebi- ambavi erTi ojaxis gadaSenebisa." saintereso gancda dameufla. Tu vici dasasruli, raRa azri aqvs wignis wakiTxvas? magram avtors Turme ar ainterebs "ra", aramed is yuradRebas amaxvilebs kiTxvaze "rogor". da mec daviwye ojaxuri sagis kiTxva, raTa gamego, rogor gadaSenda budenbrokebis ojaxi. germanulis gakveTilebidan Tomas manis biografia maxsovda da vicodi, rom es nawarmoebi biografiul datvirTvas atarebda. amitomacaa aseTi bunebrivi yvelaferi: saxli, xalxi, sazogado situacia. nawarmoebi saocrad JReradia. didi adgili uWiravs TiToeuli personaJis detalur aRweras misi xmis tembris CaTvliTac ki. kiTxulob da gesmis kidec maTTvis damaxasiaTebeli diqcia, aqcenti, rogor gamoTqvamen TiToeul bgeras. mokled, sruli detalizacia maqsimaluri siamovnebisTvis. momavalSi kvlav davubrundebi Semoqmeds. amjerad "jadosnur mTas" minda SeveWido.

   saojaxo biblioTekaSi qeqva ganvagrZe da mivageni bertolt brextis piesas "seCuaneli keTili adamiani." piesebis kiTxvisas ucnaur mdgomareobaSi vardeba Cemi warmosaxva. vxedav speqtakls, sceniT, Cemeuli musikaluri gaformebiT, rekvizitebiT, fardis aweva-CamoweviT, me ki am dros sruliad cariel darbazSi vzivar da dasic mxolod CemTvis dgams speqtakls. amasTanave, raRac momentSi fantazia gaarRvevs Caketil sivrces da es warmodgena ukve warmosaxviT realobaSi idgmeba. iSleba zRvari Teatrsa da kinos Soris. aseTi gancdebi da fantaziebi ki Cems suls, Sinagan "mes", eniTuTqmel siamovnebas ganacdevinebs. konkretulad am piesam waruSleli STabeWdileba datova Cemze.  sikeTis marcvlis Ziebis problema dResac aqtualuria da es procesi brextma saocrad xatovnad warmogvidgina Tavisi nawarmoebSi.

   vagrZeleb germanuli literaturis wiaRSi borials da vkiTxulob hainrix biolis "ukaco saxls". omis Semdgomi germaniis suraTi CemTvis zedmetad ucxoa. bavSvobaSi sabWoTa literaturiT vikvebebodi. wamikiTxavs iseTi naarmoebebi, rogoricaa ostrovskis "rogor iwrToboda foladi" (am ukanasknels Turme skolaSi aswavlidnen Cvens mSoblebs), fadeevis "axalgazrda gvardia" da misTanani. amitomac iyo albaT, rom arasdros davfiqrebulvar medlis meore mxareze. ras ganicdidnen germaneli Svilmkvdari dedebi, daqvrivebuli colebi, daoblebuli bavSvbi. ar ifiqroT, rom avtori nacistebis gamarTlebas cdilobdes. piriqiT, uazro paToss Sewirul sicocxleebze mogviTxrobs igi. arcerTi personaJi simpatiasac ki ar gamoxatavs fiureris ideebis mimarT. Tavs datexil ubedurebas isini "suliT xorcamde arielebs" abraleben. kolafsSi myofi germaniis suraTebi kargad aris daxatuli 10-11 wlis bavSvebis TvaliT. es ori ganuyreli megobari saocrad gansxvavdeba erTmaneTisagan. erTs Sav bazarze uwevs sirbili Tavis gasatanad, ojaxs saTaveSi udgas, iTvlis pfeningebs, raTa rogorme mcirediT ekonomia gaswios. meores ki fulic aqvs da saWmelic ar enatreba, magram orives erTi tkivili aerTianebs: umamoba da daqvrivebuli deda. erTis qvrivi ukidures siRaribes ebrZvis, meore ki daRupuli poeti qmris 37 leqss mcvelad udgas. imisaTvis, rom warmoidginoT, ra tkivili gamefebula personaJTa gulebSi, mcire dialogs SemogTavazebT wignidan bebiasa da SviliSvils Soris:

-rodis aRsdgebian mkvdreTiT micvalebulni?

-micvalebulni mkvdreTiT gankiTxvis dRes aRsdgebian.

-mamaSeni, mgoni, daiRupa. ase ar aris?

-diax, daiRupa.

-ras niSnavs "daiRupa?"

-omSi daiRupa, ese igi, mokles.

-sad daiRupa?

-kalinovkasTan.

-rodis?

-1942 wlis 7 ivliss.

-Sen rodis daibade?

-1942 wlis 8 oqtombers.

-ra hqvia im kacs, mamaSenis sikvdilSi rom miuZRvis brali?

-gezeleri.

-gaimeore gvari.

-gezeleri.

-kidev erTxel.

-gezeleri.

-is Tu ici, ras niSnavs- bavSvs mama waarTva?

-vici.

   aseTi dialogi ki sakmaod xSirad imarTba bebia- SviliSvils Soris, raTa bavSvma ar daiviwyos mama, TvaliTac rom ar unaxavs da misi mkvlelis saxeli axsovdes. gezeleri rusi ar gegonoT, nacisti oficeria, romelmac piradi siZulvilis gamo utyuar sikvdilze gaagzavna axalgazrda xelovani. paradoqsi ki is gaxlavT, rom omis Semdeg gezeleri, rogorc xelovnebis eqsperti, xotbas asxams poetis Semoqmedebas, ise rom ar axsovs, me vfiqrob, ar unda rom gaixsenos, rom am kacis sikvdili mis kiserzea.

   wigni nela ikiTxeba, radganac sakmaod mZimea Seqmnili situaciis gaazreba. amasTanave avtori TiToeuli personaJis TvaliT gvaCvenebs cxovrebas, rac wigns friad sainteresos xdis. didi survili maqvs biolis sxva nawarmoebebic movizio. Tqvenc imaves girCevT.

  aseTi gaxldaT Cemeuli literaturuli zafxuli.

ზაფხული ბრძენკაცისა

***
ავტობუსის გაჩერებაზე იდგა მეგობართან ერთად. უცებ, აღმოაჩინა, რომ არაფერი ჰქონდა მისთვის სათქმელი. იდგნენ მდუმარედ ტრანსპორტის მოლოდინში. მაშინ ნათლად იგრძნო, თუ სადამდე მიიყვანა ჩაკეტილმა ყოფამ.

***
სიბნელეში ტბის წყალს შეერთო გახურებული სხეულით და დამძიმებული თავით. ზურგზე გაცურა და კუნაპეტ, უვარსკვლავო ცას მიაშტერდა. "თავისუფალი ვარ!"-ო გაიფიქრა უნებურად.

***
მანქანიდან გადმოვიდა. გაიზმორა და ქუჩას ნელი ნაბიჯით დაუყვა. სოფლის სუფთა ჰაერის შემდეგ დედაქალაქის მძიმე ჰაერი ღრმად შეუშვა ფილტვებში. უცებ, გული საოცრად აუჩქარდა. ბედნიერი გახდა, რომ ახლა აქ იყო და ამ მტვრიან ქუჩას მიუყვებოდა. "შინ დავბრუნდი!"-ო, გაიფიქრა.

***
სევდანარევი ღიმილით გადაკოცნა მეზობელი. ორიოდ სიტყვით მოიკითხა. "ოჯახში როგორ ხართ?"-ო, უნდოდა ეკითხა, მაგრამ ყბა ჩაეკეტა და ტუჩები მაგრად მოკუმა. მზერა შეავლო ქალის ღიმილიან სახეს. ცისფერ თვალებში საოცარ ტკივილს წააწყდა. წამით მოეჩვენა, რომ დაიკარგებოდა სილურჯის სიღრმეში. "მეჩქარება"-ო, ჩაიბურტყუნა და სწრაფად გაშორდა თანამოსაუბრეს. რა ჰქონდა სათქმელი დედისთვის, რომელსაც ერთადერთი შვილი მხეცურად მოუკლეს რამდენიმე თვის წინ?

***
ჰაერი დამძიმდა, არემარე განაცრისფრდა, ირგვლივ მტვრის სუნი დადგა. შეპარვით დაიწყო ცამ ტირილი. ის იდგა და შუბლი შეეშვირა თბილი წვეთებისათვის. ვაზის ფოთლებში გაბმულ აბლაბუდას მოჰკრა თვალი. ობობა სწრაფად მუშაობდა. (მაინც რა არის თვითგადარჩენის ინსტიქტი!) ფეხების სწრაფი მოძრაობით ქსელს კრავდა, წვიმასა და ქარს რომ არ დაეზიანებინა ბადე. უეცრად იგრძნო, რამდენადაც  პატარა ჩანდა ეს ობობა მისთვის, იმდენად უსუსური იყო თვითონაც მთელი სამყაროსათვის.

***
გზაზე მიმავალს ტირილი შემოესმა. ტირილი არა, უფრო გოდება. სიტყვები ვერ გაარჩია ამ მოთქმაში. ან კი როგორ გაარჩევდა? დაბრმავებული ყრუ-მუნჯი დასტიროდა საკუთარ ცხოვრებას.

***
შეეცადა ერთფეროვნებას გაქცეოდა. სტუმრად წავიდა მეზობელ სოფელში ნათესავთან. მალევე მიხვდა, სულ ტყუილად. ერთფეროვნება მისი წარმოსახვის ნაყოფი იყო. უბრალოდ, თვითონ არ ერეოდა საზოგადოებაში. იჯდა სახლში და კითხულობდა.

***
-ჩიტები მოიჩვიე, ბიძია?
-მოვიჩვიე? არა, უბრალოდ საჭმელს ვუყრი და მერე ყურძენს აღარ ეკარებიან. ერთხელაც საწამლავს გავურევ საკვებში, მერე მაინც მოეშვებიან ამ ტალავერს!

***
-ეჰ, ბებო! შენ დამიბერდი! არ ვიცი დალოცვაა თუ წყევლა. ყველა უნდა დაბერდეს, ახალგაზრდა არ უნდა წავიდეს წუთისოფლიდან, მაგრამ აბა, მე მკითხე! მინდა ასეთი სიბერე?
"ეჰ, ბები! 92 წლამდე მე რა მაცოცხლებს?"- გაიფიქრა, თქმით კი არაფერი უთქვამს.

***
საფლავის ქვიდან მოცინარი სახე უყურებდა. კლასელის სიკვდილმა მიახვედრა, რომ თვითონაც რიგში იდგა.
-ეს სურათი რაღაც არ მომწონს! უკანა მხარეს უფრო კარგადაა!- უთხრა მეგობარმა.
-სურათი სურათია. ცივი და უსიცოცხლო, არაფრისმთქმელი. მითუმეტეს საფლავის ქვაზე- ყრუდ უპასუხა.
"რომ მოვკვდები, თუნდაც თავდაღმა დაჰკიდონ ჩემი გვამი!"- წამით გაუელვა თავში.
ისხდნენ და სურათს შესცქეროდნენ. ბადეში გახვეული თევზებივით ირეოდა მის თავში აზრები. ვერაფერს ამბობდა. სიტყვები უძლური იყო ტკივილის, სიკვდილის წინაშე.

***
ორ მძინარე მთვრალს შორის ჩაჭედილიყო ავტომობილის უკანა სავარძელზე. თვითონაც გვარიან შექეიფიანებული ბრძანდებოდა. ყურსასმენებიდან მელოდია იღვრებოდა- Band On The Run.

ყელში ბურთი გაეჩარა, ტუჩები აუკანკალდა, ცრემლი წასკდა. წამით მთელი არსებით იგრძნო, რომ ის გენიალური დრო ჩავლილი იყო. დროის წინაშე საკუთარი უსუსურობის გამო უხმოდ ტიროდა. გაახსენდა ერთი კვირის წინანდელი, როცა ყოფილი ძმაკაცის ქორწილიდან დაბრუნებული, უფრო მეტად მთვრალი ტიროდა Oh, Yoko!- ს მოსმენისას.

ის სულ სხვა იყო. მაშინ ლენონის არყოფნის გააზრებამ აატირა. " ალკოჰოლის ზემოქმედების დროს ქვეცნობიერი თავს წარმოაჩენს, და მთვრალს იმას აკეთებინებს, რაც ადამიანს გულში ღრმად აქვს დამარხული. ნუთუ, გულისსიღრმეში მხოლოდ ტირილი მინდა?"

***
"ბაკენბარდებიანო ნაძირალავ! ვის რაში სჭირდება შენი უსუსური ფოთიალი დედამიწაზე? არავის ადარდებს, რა და რამდენი წიგნი წაგიკითხავს, ფეხებზე ჰკიდიათ შენი მუსიკაც და ცრუ მეკალმეობაც. "შენ ლერწამი ხარ ქარისგან რხეული"... თვითმკვლელობისთვის მეტისმეტად სუსტი და ლაჩარი ხარ.  რაღა დაგრჩენია? უფრო მეტი იკითხე, მეტი დაუკარი, მეტი დახატე, მეტი დაჯღაბნე, სანამ ცხოვრება ხერხემალზე არ გადაგამტვრევს- ალკოჰოლით გაბრუებული ამ სიტყვებს ბუტბუტებდა ნახევრად მძინარე.

***
"თავს თუ მოვიკლავ, ჰარაკირს გავიკეთებ აუცილებლად... თუმცა, რა აზრი აქვს? სადაა ჩემს ლეშში სული, რომ იგი ვინმეს ვაჩვენო?"- ფიქრი საღ გონებაზე.

***
საოცარი სიზმარი ეზმანა. მომავალში იმოგზაურა თითქოს. ხედავდა საოცარ ნაგებობებს, ნახევრად ადამიან- რობოტებს, რომლებიც ტელეპორტაციით და სპეცძრავით გადაადგილდებოდნენ. ადამიანებს საზოგადოების თვალში განყენებული კასტის როლი ეჭირათ და რობოტებზე უფრო შეზღუდული უფლებებით სარგებლობდნენ. საინტერესო დიალოგს წააწყდა ადამის მოდგმის შვილსა და ხელოვნურ ინტელექტს შორის:
-ხომ რობოტი ხარ? მითხარი, ეს ვინ, ან რამ შექმნაო- რაღაც საკითხზე ეჩხუბებოდა ადამიანი კიბორგს.
-ამ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს!- უემოციოდ გაეპასუხნენ მას.
-ეგაა სწორედ! რომ დავივიწყებთ ვინა ვართ და ვინაა ჩვენი შემქმნელი. უარესადაც დავეცემით- უპასუხა ადამიანმა და ზურგი იქცია. ფერადკანიანი გახლდათ ეს პიროვნება...
გაღვიძებისთანავე სცადა ჩანახატის გაკეთება ამ სიზმარზე:
"მოხდენილმა, ქერა კულულებიანმა ქალმა ჩაიმუხლა, ოქროსთმიან, პატარა ბიჭს ლოყაზე აკოცა. ბავშვმა სწრაფად მოაბრუნა თავი და ნაამბორალი ლოყა მხრით მოიწმინდა. დედას გაეცინა და სწრაფი ნაბიჯით წასულ შვილს თვალი გააყოლა. თავქვე დაეშვა, თვადახრილი მოკუნტრუშებდა. შრიალი გაუდიოდა ფეხქვეშ ყვითელ ფოთლებს. სწრაფად, მაგრამ ფრთხილად მოდიოდა ჩემსკენ. მზერა კვლავ მიწისკენ მიეპყრო და ისე მომიახლოვდა, ვერ შემნიშნა. შეკრთა და დიდრონი ცისფერი თვალები შემომანათა..."
მბჟუტავი წერტილი ჩაუქრა თითქოს თავში. წერა შეწყვიტა...

***
ძროხას წველიდა. სიამოვნებდა რძის ნაკადის ვედროს კედელზე მიხეთქების ხმა. მარჯვენა ხელი მეტისმეტად მოხარა და ძუძუდან წამოსულმა ულუფამ მარცხენა მუხლი დაუსველა. წამით შეჩერდა. იგრძნო, როგორ ჩაუარა სითბომ წვივის მთელ სიგრძეზე და კოჭთან გაჩერდა. თითქოს დახშული ნესტოები გაეხსნაო, თბილი რძის სუნი დაეტაკა ცხვირში. "ასეთი წამიერი განცდისთვის ღირს მხოლოდ სიცოცხლეო"- გაიფიქრა.

Magical Mystery Tour

თბილისი-ქუთაისის "მარშუტკა" ძლივს გამოეტია დიდუბის ავტოსადგურიდან და მივხვდი, წინ ხანგრძლივი, დამქანცველი მგზავრობა მელოდა. ასეთი დროს ერთადერთ მხსნელად დატენილი მობილური და "ბიტლზის", ლენონის, მაკარტნის, ჰარისონის, სტარის ალბომები მევლინება. შეიძლება ითქვას, რომ მგზავრობის დისკომფორტს მუსიკა მინელებს. დღესაც ასე უნდა ყოფილიყო...

***
-უკაცრავად, მკლავზე რა გაწერიათ?
-რავიცი მე...
-როგორ არ იცით? ვერ გავარჩიე და იმიტომ გკითხეთ! რუსულადაა?
-მართლა გაინტერესებს?
-რომ არ მაინტერესებდეს არ გკითხავდით.
-ჯარში გამიკეთეს ბიჭებმა. რავა? შენც გინდა ეგეთი?
-არა, უბრალოდ მაინტერესებს...
-ციხის ცხოვრებაზეა რა...
-ააა, გასაგებია.
მაინც ვერ გავიგე რა ეწერა მსუქან, გაუპარსავ მძღოლს მარცხენა მხარზე დიდი, შავი სვასტიკის ქვეშ...

***
-ვინც გოგოს ატყუებს, იმის დედას შევეცი მე!
-რატო იგინები ძმაო?
-რას ქვია რატო ვიგინები? იცი მე ვინ ვარ?
-შენ იცი, მე ვინ ვარ?
-მე რა ვიცი ვინა ხარ?
-აბა, მე რატო უნდა ვიცოდე ვინა ხარ?
- ... ......ია ვარ ძმაო, ნახალოვკელი!
-ნახალოვკაში .....ძეს იცნობ?
- არა ძმაო! რა გაგების კაცი ხარ?
-კაი ბიჭი ვარ ძმაო! ვინ კითხულობს, ბრატ?
-მუჟიკი ვარ!
-ახსენი, ძმაო! მუჟიკს ბევრი ახსნა აქვს...
ყურსასმენები გავიკეთე...

***

საათნახევრის წინ ამ ორმა კინაღამ ერთმანეთი დახოცა, ახლა კი რიკოთის ერთ-ერთ "ზაბეგალოვკაში" არყის ჭიქებს ურახუნებენ ერთმანეთს და მათი გაცნობისას სვამენ. უბრალოდ მეცინება და  Playlist-ში ვიქექები...

***

ჩხუბის ხმამ გამომაფხიზლა. Hey Jude-მ ყურსასმენში მიმახვედრა, რომ ზუსტად 51 წუთია რაც მძინავს. (51 წუთი და 1 წამი - ბიტლზის ალბომიs Past Masters: Volume Two-ს სრული ხანგრძლივობა. ავტორის შენიშვნა.) ეს ორი კიდევ ერთმანეთს ურტყამს, უბრალოდ ალკოჰოლმა ლოგიკა და აზროვნება დაახშო, თორემ  "ცხენის ძალები" უცვლელი დარჩა. საქმეში ქალები ჩაერივნენ, მძღოლიც აყვირდა: "დაწყნარდით, ჩემი ძამია! არ მინდოდა ამის თქმა მარა, ჩემი სანერვიულოც მეყოფა! "უტორმუზოდ"( აქ მძღოლს უნდა ეთქვა "უმუხრუჭოდ". ავტორის შენიშვნა) მივდივარ, მანქანა გაფუჭდა. შეინარჩუნეთ სიმშვიდე!" მძღოლის ამ სიტყვებმა ისე იმოქმედა აყაყანებულ მგზავრებზე, როგორც ნიტროგლიცერინი მოქმედებს სტენოკარდიული ტკივილისას, მხოლოდ იშემიურ პაციენტებში.

 ***

ვიღაცამ თქვა, ეს ყველაფერი მძღოლის ბრალია, რიკოთზე რომ გაჩერდაო. მძღოლმა თავი დაიცვა: "ჩემი რა ბრალია, ქალბატონო, ამხელა კაცებს ძიძასავით ხომ ვერ გამევეკიდები, ნუ დალევთთქვა?" შემდეგ კი თავისთვის ჩაიბურტყუნა: "ჩემი ბრალი მარტო ისაა, ცხოვრებაში "შოფრის" გარდა ვერაფერი რომ ვერ გამოვედიო"

***

რაღა დამაძინებდა? "ამბობენ, გზისპირა პეზაჟები მოსაწყენიაო"- გამახსენდა ტიტრი ("სლოგანს" აღარ ვხმარობ! გოიმი ხომ არ ვარ?) რომელიღაც მანქანის რეკლამიდან. შენი დედაც, ფრედერიკ, ცამდე მართალი ყოფილხარ! (ავტორი აქ გულისხმობს ფრედერიკ ბეგბედერს, ავტორს ბესტსელერისა "99 ფრანკი". ამ წიგნმა მასზე დიდი გავლენა მოახდინა. სწორედ ამიტომაა, "სლოგანის" მაგვრად "ტიტრს" რომ წერს. იხ. ზემოთ). "თუ გინდა იყო მაგარი, იყავი ის, რაც ხარ"- აჰა, კიდევ! წყეული რეკლამა!!!!
მოკლედ, გზას ვუყურებდი, მძღოლის სიტყვებზე, ცხოვრებაზე, ჩემს არჩევანზე და მსგავს ფილოსოფიურ იდიოტობებზე ვფიქრობდი, როცა ჩემი მზერა ავტოკოლონამ მიიპყრო. გადამზიდ ტრაილერებს (ასეთი სულ 5 დავთვალე) შავი "მინივენები" (მე ასე მომეჩვენა, ყოველშემთხვევაში) მიჰყავდა დედაქალაქისკენ. წამსვე გამახსენდა ადრე ნანახი მსგავსი სურათი.  მაშინ თეთრი "მარშუტკები" შემოსკუპებულიყვნენ ტრაილერებზე. ისინი ახლა ყვითელი სახით გვევლინებიან ტიფლის ქალაქში და მათი დათვალიერება 80 თეთრით განისაზღვრება. მივხვდი, რომ უახლოეს ხანში, ავტოთა მარაქას დედაქალაქში ყვითელი ტაქსებიც შეუერთდებიან. ფაქტია, სტუდენტისთვის "მარშუტკა" ფუფუნებად იქცა, აგერ უკვე 1 თვეა, და ყვითელი ტაქსები ალბათ საოცნებო ტოტემი გახდება ყველასათვის. "და გახსოვდეთ, რომ ეს პირველი დიტომ შეგატყობინათ!" 2012 და ჯანდაბა ჩემს თავს! (ფრაზა სკანდალური ფილმიდან "2012". "დიტოს" მაგივრად ფილმში გამოყენებულია "ჩარლი ფროსტი". ავტორის შენიშვნა)

***

-"იზვინი" "ბრატ"! თუ იცი, ბათუმის "მარშუტკები" იქნება კიდევ?
-აი,სადგური იქითაა.
-მანდ არაფერი არაა. თუ ჩამოივლის აწი?
-ჯერ 9 საათია. ჩვენ რომ წამოვედით ბათუმის ტრანსპორტი დიდუბეში იდგა. ალბათ ჩამოივლიან.
-"სპასიბა"
ნელა მოვშორდი საოცრად ლამაზ გოგოს და მის მოუხეშავ, რაღაცნაირად მახინჯ კავალერს. ბავშვები არ ეთქმოდათ. 30 წელს გადაშორებული წყვილის შთაბეჭდილებას ტოვებდნენ. მოშორებით დავდექი და თვალს მალულად ვაპარებდი მათკენ. მათთვის კი ამ დროს არაფერი არსებობდა ირგვლივ... არც გაცხარებული მგზავრი, მძღოლს რომ ლანძღავდა, არც ტაქსისტთა ბრბო, მგზავრებს რომ ყორნებივით დასტრიალებენ... იყვნენ მხოლოდ ორნი, და მეტი არავინ. უეცრად, ეს მახინჯი დაიხარა და გოგონას საოცრად ნაზად აკოცა ტუჩებში. ეს უბრალო ამბორი არ გახლდათ, ეს იყო საოცრება! თავისი ენების გადაჭდობით და მკერდზე მიკვრით. და მე მივხვდი, რომ სანამ ერთი ასეთი წყვილი მაინც იქნება ამ ორ გოჯ მიწაზე, საქართველოდ რომ იწოდება, გადაშენება არ გვემუქრება.
სიომ დაჰბერა. რაღაც ახალს, ყველასათვის მიუღებელ, მაგრამ ჩემთვის საოცნებო ცვლილებების სუნს ვგრძნობ ჰაერში...

The Lost Weekend-რისი დაწერაც მეზარება

მოკლედ, ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა, მივედი დასკვნამდე, რომ ამ პოსტის დაწერა მეზარება. თანაც უკვე დაგვიანებულია ლუდის ფესტივალის შეფასება, არც შიშველი გლეხის ბიჭი არაა საინტერესო (მის შიშველ ნატურაზე გაცილებით საინტერესო მისი აზრებია). მოკლედ, ბევრი არაფერი დაგიკარგავთ ჩემი აზრით და იმედია ნაწყენიც არავინ დარჩება.

დამშვიდობების მაგიერ

წავედი მეგობრებო მე. ჩემი კომპიუტერის მუშაობაზე უარმა მეტად დამხია უკან. ამჟამად ყველაფერი რიგზეა, მაგრამ რაღა აზრი აქვს? წავედი და წავიყოლე რამდენიმე საინტერესო ისტორია, რომელთა დაწერასაც ვაპირებდი და ადრე თუ გვიან მაინც დავწერ. იმედი მაქვს მალე შეგეხმიანებით. ჩემთვის პატივია თქვენისთანა მკითხველის ყოლა.

P.S. I Love You.

The Lost Weekend- The Simpsons

მულტფილმის შექმნის ისტორიას არ მოგიყვებით, უბრალოდ გეტყვით ერთს: 1989 წლიდან დღემდე გამოდის და მის ანგარიშზე 22 სეზონია.
თავიდან დავიწყე უკუღმა, ჯერ ოცდამეორე საზონი ჩავაბულბულე, შემდეგ ოცდამეერთე და ასე მეცხრამეტემდე. ბოლოს კი მივხვდი, რომ გრძელი გზა უნდა გამევლო და დავიწყე სულ თავიდან.

ასე გამოიყურებოდნენ ისინი თავიდან. ვინ იფიქრებდა, თუ ამდენხანს გასტანდა ეს შოუ.
ახლა კი...

პირველივე სეზონიდან მივხვდი, რომ ეს არაა საბავშვო მულტფილმი. გაგიკვირდათ ალბათ, მაგრამ ხუმრობების უმრავლესობა ისეა მოფიქრებული, რომ პატარა ამას ნამდვილად ვერ გაიგებს. საოცარია ასევე პაროდიები ცნობილ ხალხზე, მთავრობაზე, მულტფილმის შემქმნელებზე და ეკლესიაზეც კი. ნუ, საოცარ შავ იუმორზე არაფერს ვამბობ. საინტერესოა ის ფაქტიც, რომ სპეციალური სტუმრის ამპლუაში ისეთი ცნობილი ადამიანები მოხვდნენ, როგორებიც იყვნენ (და არიან): ჯორჯ ჰარისონი, პოლ მაკარტნი, რინგო სტარი, ვუდი ალენი, მელ გიბსონი, რიჩარდ გირი,  სტივ ჰოკინგი, ბილ გეიტსი, მარკ ცუკერბერგი, ჰიუ ლორი, დენიელ რედკლიფი, Fallout boy, Green Day და სხვანი და სხვანი... თან რაც მთავარია, თითოეულმა Star-მა საკუთარი პერსონაჟი თვითონვე გაახმოვანა.
ასევე მეტად საყურედღებოა ის ფაქტიც, რომ მულტფილმი გაჯერებულია არამარტო დიდი იუმორით, არამედ სიბრძნითაც. ერთი ფრაზა მომივიდა ახლა თავში პირველი სეზონიდან: "გახსოვდეთ, ომში გამარჯვებული არ არსებობს! ომში ორივე მხარე ყოველთვის წაგებულია! ასე რომ გახსოვდეთ: მშვიდობა, სიყვარული და საღეჭი რეზინი (ბარტმა ხომ უნდა აურიოს ბოლოს ყველაფერი:D:D)". კიდევ ერთი: "სჯობს სიკვდილი, ვიდრე რასიზმი"
სურათში მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს 60-იანი წლების ჰიპურ მოძრაობას, მათ იდეებს, მუსიკას. ასევე ცალკე უნდა აღინიშნოს ბიტლზიც, რადგანაც ისინი მრავალ ეპიზოდში გვხვდებიან და ეს კი მე როგორ მახარებს, ალბათ ხვდებით...

                                          
 ცალკე გამოსაყოფია პაროდიები ფილმებზე, ე.წ. YouTube Star ვიდეოებზე, რაც საოცრად მხიბლავს.

 გამოყენებული მუსიკა საოცრად ლამაზი გეჩვენება

თურმე ჰომერმა შექმნა გრანჟი... აბა კურტ კობეინიო იტყვით ალბათ...

მთავარი სიამოვნებაც ისაა, რომ ეს პაროდია კიდევ ცალკე პაროდიაა ფილმზე "უკან მომავალში" (იმედია ვიღაც მაინც მიხვდება რაც ახლა დავწერე:D)

ესეც 60-იანი წლების შედევრი, რომელიც ძალიან შემიყვარდა...
ძირითადი მესიჯები კი ასეთია: არა ომს, მშვიდობა და სიყვარული, ძირს რასიზმი, ჰომოფობია, ტერორიზმი, გავუფრთხილდეთ ბუნებას და საკუთარ პლანეტას, ვაშა მეგობრობას, ოჯახი უპირველეს ყოვლისა...
მეტი რაღა გავაგრძელო? უკვე სიმპსონომანია შემეყარა :) ერთი კი დანამდვილებით ვიცი...

The Lost Weekend

   თითქმის 1 თვე გავიდა რაც არაფერი დამიწერია. ვეცადე, მაგრამ არ გამოვიდა. არ იფიქროთ, რომ ფანტაზიის ნაკლებობას ვუჩივი, უბრალოდ მეზარება. ერთფეროვნება მოსაწყენია, ამიტომაც ვცდილობდი ახალი გატაცება მეპოვნა და მივაგენი კიდევაც. ეს გახლავთ მეტ გროუნინგის შედევრი- "სიმპსონები". რამდენადაც ეს სერიალი ბავშვობასთან ასოცირდება, ვეცადე კიდევ უფრო ჩავჭიდებოდი მას. სერიებს სერიებზე ვიწერ(დი), ამან კი გამოიწვია ის, რომ ფაქტიურად ჩემი ცხოვრება ბოლო პერიოდში 22 წუთიან სასიამოვნო და მხიარულ მონაკვეთებად დაიყო. ადამიანებთან ურთიერთობით და სიახლოვით ნამდვილად არ გამოვირჩევი, ამიტომაც შეწყდა ჩემი აქტიურობა ფეისბუკზე (ვერ ვიტან სიტყვა "პირწიგნაკს"). ამიტომაც სულ მეკითხებიან : "სად ხარ? ხო მშვიდობაა? რაღაც აღარ ჩანხარ. პასუხს რატომ არ გვცემ?"  თითქოს დავიღალე, წასასვლელად ვემზადები, მაგრამ წასვლაც არ მინდა, არადა ზაფხულის აქ გატარების პერსპექტივაც არ მხიბლავს დიდად. სახლიდან მხოლოდ აუცილებელი სასიცოცხლო ჩვენებისას გავდივარ და საოცრად დაღლილი ვბრუნდები უკან. გარემო არ მამხიარულებს და ვცდილობ მუსიკასა და "სიმპსონებში" ვპოვო შვება. რაღაც ნარკოტიკივითაა, სხვას ვერაფერს ვაკეთებ. წარმოგიდგენიათ, ბოლო კვირების განმავლობაში 2 ფილმი ვნახე მხოლოდ, არადა რამდენი დამიგროვდა უკვე...
   ჯონ ლენონის ცხოვრებაში იყო პერიოდი, რომელსაც The Lost Weekend ეწოდა. მოდით ჩემ შემთხვევაშიც ასე დავარქვათ. ახლა კი თქვენის ნებართვით, დავჯდები და დავიწყებ რამდენიმე ჩაფიქრებული, "დაკარგული" პოსტის დაწერას. უახლოეს რამდენიმე დღეში შევეცდები ბოლო 4 კვირის განმავლობაში მომხდარი საინტერესო (ან პირიქით, უინტერესო) ამბები მოგიყვეთ...

სტუდენტის ერთი დღე, ანუ ჩემი ყოვედღიური რუტინა [ნაწილი I]

თვალებდახუჭული ვიღებ მობილურს და "ბუძილნიკ"-ს ვთიშავ, აქვე გავიფიქრებ, რომ აუცილებლად შევცვლი მაღვიძარას მელოდიას. თბილად ვეხვევი და ძილს ვაგრძელებ. კიდევ კარგი, თანამედროვე Alarm-ებს ასეთი ფუნქცია აქვს: გათიშავ და რამდენიმე წუთში კიდევ რეკავს:) 3 წუთიანი ინტერვალით რამდენჯერმე დარეკვის შემდეგ სწრაფად ვდგები, რადგანაც უკვე დამაგვიანდა. ტრუსების ამარა გამოვრბივარ და მაშინვე სიგარეტს ვეძებ. მოვუკიდებ, ჩამოვჯდები და ვფიქრობ: "აი, დასრულდეს ეს კურაციაც, მოვიშორო ეს საგანი და დავანებებ თავს! საერთოდ რატომ ვეწევი?" გამოცდაზეც კი რომ მაგვიანდებოდეს, ეს დაწყევლილი რიტუალი მაინც უნდა შევასრულო. 3-4 წუთში ვბრუნდები საძინებელში და ვცდილობ იქ შექმნილ ქაოსში გავერკვე. ტანსაცმლის ძებნაში ვპოულობ მობილურის დამტენს, რომელსაც დაძინებამდე თითქმის 1 საათი ვეძებდი, კრიალოსანს, სათამშო ცეპს, ო'ჰენრის მოთხრობათა კრებულს, მშრალ წებოს, სიგარეტის კოლოფს, რომელიც ფერფლითაა სავსე. ეს ყოველივე არეულა ჭუჭყიან ტანსაცმელთან, რომელთა გარეცხვაც უკვე მერამდენედ გადავდე. მაშინვე პირობას ვდებ, რომ აუცილებლად გავრეცხავ, როგორც კი სახლში დავბრუნდები. ვიცმევ სუფთა ტანსაცმელს, რასაც პირველს წავაწყდები და მერე მახსენდება, რომ სააბაზანოში არ გავსულვარ. მალე გამოფხიზლებული, სველი შუბლით და თმით სარკის წინ ვდგავარ. მოვალეობის მოხდის მიზნით ვისწორებ თმას და ბაკენ-ბარდებს. ვიკეთებ საათს, რომელიც გაჩერებულია და დაქოქვას საჭიროებს, ვიკეთებ ყურსასმენებს და გავდივარ. ვკეტავ კარს და ზარს ვაძლევ. (კიდევ ერთი გაუცნობიერებელი ჩვევა, რომელიც ვერ მოვიშალე) საათს ვიხსნი, ვასწორებ. ჩავრბივარ კიბეებზე და მაშინვე "პოპულში" შევდივარ. იციან რაც მინდა, ამიტომაც არფერს მეკითხებიან, არც მე ვითხოვ რამეს. ფულს ვაძლევ და ისინიც ხურდას ხმამაღლა მომაწვდიან სიგარეტთან ერთად. გამოვდივარ თუ არა, ვხსნი და ნაგავს იქვე მდგარ ყუთში ვყრი. კოლოფს ჯიბეში ვიდებ და ტელეფონს ვიღებ და Playlist-ს ჩამოვყვები. ამ ბოლო დროს ძირითად პოლ მაკარტნის RAM-ს შევეჩვიე და შესაბამისად...

გაჩერებაზე ტრანსპორტის მოლოდინში ვფიქრობ: "სახლის კარი დავკეტე თუ ღია დავტოვე? ხომ არ ავბრუნდე? მეზარება..." არასოდეს არ ვბრუნდები შესამოწმებლად ისე მივდივარ უნიში. გზად ვფიქრობ რა მიზეზი ვთქვა ლექტორთან დაგვიანების გასამართლებლად. (რამოდენიმე "მარგალიტი" ჩემი ფიქრებიდან: დილით წნევა მქონდა და ვერ მოვედი... მეგობარს სასწრაფო ოპერაცია დასჭირდა და მთელი ღამე საავადმყოფოში ვიყავი... დავეცი და ფეხი ვიღრძე... "მარშუტკა" ავარიაში მოყვა და გადაბრუნდა... სახლიდან გამოსვლისას ბანდიტურმა დაჯგუფებებმა სროლა ატეხეს და მე "პერესტრელკაში" მოვყევი... სახლთან დამხვდნენ და მესროლეს...) ლექტორის წინ კი ყოველთვის ვამბობ: გასამართლებელი მიზეზი არ მაქვს, ჩამეძინა, ტრანსპორტმა დაიგვიანა.

U-Torrent-ობა დღეს

მოკლედ რა ხდება. ახლახანს ჩავრთე კომპიუტერი და აღმოვაჩინე, რომ Torrent საიტები დაბლოკილა. მიზეზი კი არც მეტი, არც ნაკლები "აგვისტოს 5 დღე"!
ამ ფილმზე კინო-თეატრში წასვლა მას შემდეგ გადავიფიქრე, რაც გოგი გვახარიასეული განხილვა წავიკითხე. ამას დაემატა მეგობარი კინომანების შეფასებები და გადაწყვეტილებაც გავამყარე. ნამდვილად არ მაქვს ზედმეტი 10 ლარი უაზრობაში გადასაყრელად, მითუმეტს, რომ  "ბოევიკები" ნამდვილად არ ზის ჩემს კინო გემოვნებაში. რასაც ვიწერთ დღეს: პროგრამებს, თამაშებს, ფილმებს, მუსიკას- ყველაფერი პირატულია! რა, არ იცოდით ამის შესახებ? თუ ლიცენზირებული გნებავთ, გადაიხადეთ ბატონო ფული! მაგრამ არის კი დღევანდელობაში ამის საშუალება? მოკლედ, ამაზე საუბარი შორს წაგვიყვანს...
ნამდვილად არ ვაპირებდი ამ ფილმის "პირატული" ვერსიის გადმოწერას, თანაც ორიგინალში. სამწუხაროდ, იმდენი ინგლისური არ ვიცი, მაგრამ, პრინციპში რა აზრი აქვს? მაქსიმუმ ერთ თვეში ყველა ტელეკომპანია აჩვენებს საზეიმოდ ამ საოცრებას. ( არ გეჩვენებათ, "ბრჭყალები" არ გამომიყენებია!) რათქმაუნდა სუბტიტრებით და უბრალო ერს საშუალება მოგვეცემა კიდევ ერთი ჰოლივუდური "ჰიტი" წავიკითხოთ.
დღეს არც ტორენტის გამოყენებას არ ვაპირებდი, მაგრამ აკრძალვამ პროტესტის გრძნობა გამიჩინა. არ მინდა ბატონო მე თქვენი "აგვისტოს 5 დღე", ეგებ სხვა რამეს ვეძებ! რა, არა მაქვს უფლება? ახლა სურვილი მაქვს პრინციპულად გადმოვწერო ჰარლინის "შედევრი" და შემდეგ წავშალო, ისე რომ ერთი კადრიც კი არ ვნახო! მიზეზი მარტივია, ამ ფილმის ნახვა ისევ შემქმნელთა წისქვილზე ასხამს წყალს. ხომ შეიძლება, კომპიუტერის ეკრანზე ნანახმა არ დამაკმაყოფილოს და დიდი ეკრანისკენ გავწიო? (მეტი არაა ჩემი მტერი!!!)
კიდევ კარგი, არსებობს ხალხი, ვინც სხვაზე ზრუნავს და ამ U-Torrent-ობის ჟამს არ ივიწყებს თანამოძმეთ! აქ და აქ შეგიძლიათ გაიგოთ, თუ როგორ უნდა მოიქცეთ.
                                                           I Love

ბარიგა

-ალო!
-რავა ხარ ბრატ? გურამა ვარ!
-ააა, ხო! რავა ხარ გურამ?
-ისე რა... ცუდად! საქმე მაქვს შენთან! გცალია დღეს?
-რა საქმე?
-კაი რას გამოიშტერებ თავს! რა საქმე უნდა მქონდეს მე შენთან?
-ხო არ უბერავ? რა ქარაგმებით ბაზრობ?
-ე ბიჯო, არ მინდა ტელეფონში ბაზარი! იტოგში, გცალია, თუ არა?
-ეეე! ხო, მცალია. ამო!
   ტელეფონი გათიშა და დივანზე მოისროლა. აბაზანისკენ წაჩანჩალდა. გაუპარსავ სახეს მოკრა თვალი სარკეში. "რას გავხარ, შე ჩემა?"- ჩაილაპარაკა და ონკანი მოუშვა.
   ცოტა ხნის შემდეგ უკვე სავარძელში იჯდა და გაზეთს ათვალიერებდა. "მოვა ახლა და დაიწყებს ისევ თავისებურად: "ძმურად, მიშველე, ხო იცი ძმა ხარ... მაგანაც გაატრაკა რა!" შეამჩნია, რომ ნახევარი გვერდი უკვე წაეკითხა, მაგრამ  წაკითხულიდან აღარაფერი ახსოვდა. "რას ვკითხულობდი? ოხ, გურამ შენი ..."- შეიკურთხა და გაზეთი მოისროლა. პულტს დაუწყო ძებნა, მაგრამ ასეთ დომხალში ვერსად მიაგნო. "არა რა! ჩემი გამოსწორება არ იქნება!"
   ზარის ხმა მოესმა. ზანტად წამოიწია სავარძლიდან და იატაკზე დაგდებულ გაზეთს დასწვდა. დაკუჭა და ნაგვის ურნაში ისე ისროლა, როგოც ბურთი კალათში. ააცილა. დაგორგალებული გაზეთი ახლა სამზარეულოს მაგიდის ქვეშ აღმოჩნდა. "ფუ შენი, რა თარს ფეხზე ვარ!"
-ვა, ზდაროვა ბრატ! რავა ხარ?
-ნარმალნა! თავად?
-აუ, ცუდად ტო! უნდა მიშველო!
   "დაიწყო!"-გაიფიქრა და ამოიხვნეშა.
-მიდი, იბაზრე!
-უსაფრთხოა?- იკითხა გურამმა და არეული ოთახი მელიას თვალებით მოათვალიერა.
-არ აგაწნა ბიჭო! რაებს ბაზრობ დაუკვირდი!
-აუ, იზვინი, რა! ხო იცი რო ლომკისას იზმენა მაქვს! არ გაგიტყდეს, ხო იცი, ჩემი ძმა ხარ!
-მიდი ჰა! ამოალაგე დროზე რა გინდა! გასასვლელი ვარ.
-კაროჩე, წინაზე რო მომეცი გახსოვს? კიდე მინდა ერთი ზახოდი.
-რა მოგეცი აბა?
-გურამ რჩეულიშვილის "მუნჯი ახმედა და ზღვა". აუ, რა გამისწორდა იცი?
-ე ძმაო, ეგ ვის არ გაუსწორდება?
-გაქვს კიდე, რჩეულიშვილის რამე?
-ეგ ძმაო რედკი ვეშია. წინა საუკუნისაა რაც არ უნდა იყოს.
-ეგ მინდა მეც, თორე არ გავკარი "საიდუმლო სირობას"!
-ბიჯო გადამრევ შენ! გაქვს წაკითხული, რომ აგინებ?
-არა ტო! არ გამისწორებს ვიცი!
-თუ არ იცი, ნურც აგინებ! კარგ მთქმელს- კარგი გამგონეო!
-დამიწყე ახლა მორალი! ამათაც რა ვუთხარი, სათავეში რო ზიან! ხელოვნებას კაცი აკრძალავდა? გამომაშტერა ამ სერიალებმა  და პოლიტიკურმა თოქ-შოუებმა!
-"სხედან", და არა "ზიან? ნუ იტყვი, აკრძალვამდე ხო ატალახებდი ბიბლიოთეკის კარებს!
-კაი რა! გაიგე, ვახტანდა რო დაიჭირეს?
-როდის? რაზე?
-რაზე დაიჭერდენ? გამსახურდიას "დიონისოს ღიმილი" უშოვია სადღაც და წაკითხვის მერე დაწვა დავიწყებია! ფაქტით ხელში დაიჭირეს რა. აღიარებაში თქვა: 15-ჯერ წავიკითხე და რომ მომცეთ კიდევ ამდენჯერ წავიკითხავო!
-ეჰ, გამსახურდია.. მიჩვევა იცის კი. წიგნს რა უქნეს?
-რას უზამდნენ? საჯაროდ დაწვეს!
-უხხხხ, მე მაგათი უწიგნარი დედა ...
-კაი ჰო! ნუ აიჭრები!
-რა? შენ იცი რა არის საერთოდ "დიონისოს ღიმილი"? იცი??? მე ვიცი! 16 წლის ვიყავი პირველად რომ წავიკითხე და მისი სუნი ახლაც მახსოვს! ასეთი წიგნის განადგურება ქვეყნის წინაშე ჩადენილი ცოდვაა!
-ეგეთი მაგარია ვითომ?- წარბი ასწია გურამმა.
-ე, მაგარი ის სიტყვა არაა. გენიალურია, გენიალური.
-მოკლედ გაქვს ჩემთვის რაიმე? ვკვდები კაცი!
-ა, ჰო! მაქვს. "ალავერდობა". საოცარი რამაა. მოგცემ და წაიღე. ნელა წაიკითხე და დაუფიქრდი. ცოტას დაგგრუზავს, მაგრამ აქ რაღაცას მაინც მოგიმატებს!-თქვა და საფეთქელზე მიიკაკუნა თითი.
-აქ დამელოდე, მოვძებნი და მოგცემ. შენ ამასობაში რაც მოსაცემი გაქვს შეამოწმე.
    სააბაზანოსკენ წავიდა სწრაფი ნაბიჯით. უნიტაზის "ბაჩონკას" თავი მოახრახნა და იატაკზე დადო. ცელოფნის პარკი ფრთხილად ამოიღო ცივი წყლიდან და წვეთები ხელით მოაშორა. ფაქიზად შეხსნა ზონარი და ფურცლები ამოიღო. სწრაფად გადახედა და საჭირო რაოდენობა შეარჩია. დანარჩენები უკან შეინახა, თავი მოუკრა პარკს და კვლავ წყალში ჩაუშვა.
-აჰა, ესეც რჩეულიშვილი. გახსოვდეს, რაც გითხარი! აბა, სანაცვლოდ?
-აჰა, რეზო ინანიშვილის "მირანდუხტ" მაქვს შენთვის.
-ვა, ოქრო ხარ! ბავშვობის მერე არ წამიკითხავს.
-მაგარი მოთხრობაა, თან კარგადაა შენახული! მოკლედ, ერთი გოგოა, მირანდუხტი ჰქვია და...
-სტოპ! გაგიჟდი? რას აკეთებ?
-ა, ხო! ბოდიში. ისე, არ გენანება რჩეულიშვილის გაცვლა?
-მისმინე, თუ ეს მოთხრობა ვინმეში მაინც რაღაცას გააღვიძებს, გამოაფხიზლებს და ღირეულს შემატებს აზროვნებას, მზად ვარ მთელი ჩემი ბიბლოთეკა სულ უფასოდ დავარიგო. რა გინდა ძმაო, ვიღაც ბინძური ბუკინისტი არ გეგონო, ხელოვნებას რომ ფულზე ყიდის და მერე წყნარად იძინებს. წიგნს, ფირფიტას, კინო-ლენტას რომ ყიდი, უკეთესს რას ყიდულობ? მე სანაცვლოდ კვლავ წიგნებს ვითხოვ, ანუ მე ვცვლი, ხელოვნება მოძრაობაში მომყავს და ვცდილობ ერთი მფეთქავი ძარღვი მაინც შევუნარჩუნო. სადღაა ახლა ჩემისთანა ხალხი?
-ხოდა, ამიტომ გეუბნები ჩემი ძმა ხართქო! კიდე რა გაქვს, რომ ვიცოდე წინასწარ?
-გოდერძი ჩოხელის მთლიანი წიგნი მაქვს!
-კაი ეხლა, ნუ ღადაობ!
-წადი შენი, რას გებაზრები...
-კაი, მართლა? იცოდე, ჩემამდე ვინმეს თუ მისცემ დაგიჭერ და...
-ჰო, კაი,კაი ახლა! ჯასტინ ბიბერი არ დამაჭრა ყურებზე!
-კაი, გავვარდი მე. ერთი სული მაქვს, სახლში როდის განვმარტოვდები. სპასიბა კი არადა, მადლობა!
-წარმატებები.
    თვალი ჩააყოლა, კიბეზე როგორ ჩარბოდა და გულის ჯიბეში შენახულ ფურცლებზე როგორ დაედო ხელი გურამს. გაეღიმა და ოთახში დაბრუნდა.
   "ერთხელაც გაუქმდება კანონი "ხელოვნების აკრძალვის" შესახებ, და მერე ისე იქნება, როგორც მანამ. მთელ ხმაზე ჩავრთავ ბიტლზს, ლენონს, მაკას, ჰარის, ბეთჰოვენს, ყველაფერს რაც კი არსებობს. მზის ჩასვლისას წავიკითავ სელინჯერს სანაპიროზე, გვიან ღამით ვუყურებ ლარს ფონ ტრიერის, ჯარმუშის, ოძუს, გას ვან სანტის ფილმებს. ეჰ, როდის მოვა ის დრო? მანამდე ისევ ხელოვნების გავრცელებით უნდა გავიტანო თავი. მერე რა, რომ სანაცვლოდ მოტანილ წიგნებს ვერ შეჭამ? მთავარი ის ხომ არაა, კუჭს აივსებ თუ არა? სანამ წიგნი მაქვს, ყველაზე მდიდარი მათხოვარი ვიქნები მთელს დედამიწაზე."
    სავარძელში მოთავსდა, მაგიდაზე ორად გადაკეცილ ფურცლების დასტას დასწვდა და დაიწყო: "მაღაზიაში სამი განყოფილება იყო, სამი გამყიდველი მუშაობდა, ორი ქალი- მარო და მარგალიტა, ერთიც კიდევ კაცი, გერონტი...."