ნაპერწკალი

   მოწყვეტით ჩაეშვა ტყავის რბილ სავარძელში. გვერდით ექიმები ისხდნენ და პაციენტზე ჭორაობდნენ. წინა ღამის ნაქეიფარი თავს შეუძლოდ გრძნობდა. ზედმეტად ბევრი არაყი დალია და ახლა ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს გულმა და კუჭმა ანატომიური ადგილები გაცვალეს. სტომაქში საოცარი არეულობა იგრძნობოდა, ცოტაც და პირში სოდის გემოს იგრძნობდა, შემდეგ კი ნერწყვდენა აუტყდებოდა. უცებ, კვლავ  მოუარა საოცარმა ჟინმა. ხმა მის ირგვლივ მინავლდა, სიტყვები გაურკვეველი გახდა, გამოსახულება გაუფერულდა. მან იცოდა, ეს რასაც ნიშნავდა...
   ჩანთიდან კონსპექტის ქსერო-ასლი ამოიღო. გადაატრიალა და სუფთა გვერდს დააცქერდა. საწერკალამი ნერვიულად აათამაშა ხელში. "მიდი, რაღას უცდი?"- ჰკითხა წარმოსახვას. ტვინში რაღაცამ თითქოს ციალი დაიწყო...
   "გურამი კორიდორში ბოლთას სცემდა. ნერვიულად დააბოტებდა აქეთ-იქით. მარცხენა ხელს მტკივან მუხლზე იკიდებდა. სახრის ტკივილს ჭკუიდან გადაჰყავდა ახალგაზრდა კაცი.
   "აქამდე როგორ მოვედი? რა დაემართა ჩემს ახალგაზრდულ სულს? სად გაქრა ის მხნეობა, ენერგია, ციბრუტივით რომ ატრიალებდა, აწ უკვე ლეშად ქცეულ, ჩემს კუნთმაგარ სხეულს?"
   ვინც მას ადრე იცნობდა, კარდინალურ ცვლილებას ადვილად შეამჩნევდა. ერთდროს ყველა თავყრილობის სულისჩამდგმელი, დაუცხრომელი მოქეიფე, პირველი დამრტყმელი, ახლა ისე მომჩვარულიყო, სიბრალულს იმსახურებდა..."
   ექიმებმა ჭორაობა შეწყვიტეს. მათ მზერას ის სხეულით გრძნობდა. ერთი ოდნავ წინ წამოიწია, რომ ოკრობოკრო ნაწერი გაერჩია. არ ესიამოვნა...
   ლექტორი დაინახა, მისკენ რომ მოემართებოდა. ფურცლები დაკეცა და თეთრი ხალათის ჯიბეში ჩაიდო.
-როგორ ხარ, ლიპარტელიანი?
-არამიშავს, პატივცემულო.
-როგორაა შენი საქმე?
-ცუდად...
-არა, ძალიან ცუდად! მერე? რას აპირებ?
-არ ვიცი...- თავი დახარა.
"ჩემს იდიოტიზმზე შეგიძლია იცინო"- აკუტაგავას სიტყვები მოუვიდა ანაზდად თავში. მიხვდა, ზედგამოჭრილად შეეფერებოდა ეს ფრაზა.
   ლექტორმა გზა განაგრძო. ჭორიკანა ექიმები ამჯერად თვალებით ბურღავდნენ მის მოკუნტულ სხეულს. სოდის გემო იგრძნო, ნერწყვმა დენა დაიწყო. " როგორც იქნა!"- გაიფიქრა და საპირფარეშოსკენ წალასლასდა...