ზარი

     სახლიდან გასვლას ვაპირებდი, მეგობრები უნდა მენახა. ქეიფისმაგვარ ღონისძიებას ვგეგმავდით აზრობრივად. სამხიარულოდ ნამდვილად გვქონდა საქმე. არც მეტი, არც ნაკლები შობა დღე გახლდათ. მზეც საოცრად თბილად ანათებდა, არ იგრძნობოდა, რომ იანვარი იდგა. ცოტაც და ალბათ ტყემალიც გაყვავილდებოდა.
     ტელეფონმა დამირეკა. სკოლის ძმაკაცი მირეკავდა თბილისიდან.
     -ხოო ლარცუ, რავა ხარ?
     -არამიშავს... საით ხარ?
    - სად ვიქნები? ლეჩხუმში ვარ. მამაშენი ვნახე გუშინ, მითხრა შვებულება ჯერ არ უწევსო.
     -ხო რა... ბიჯო...
     -ჰოუ!
     -ჯაბაიამ დამირეკა და ასე მითხრა ნანოს მანქანამ დაარტყაო და მართალია?
     - სანე დაარტყაო?
     -აქანე, თბილიში!
     -რა სისულელეა! დეიდაჩემმა მითხრა, გუშინწინ შემხვდა  ცენტრშიო. გაგეკაიფა ალბათ!
     -არა ბიჯო! ქალებმა შეიცხადესო სამეზობლოშიო. ამნაირ ტყულს არ მეტყოდა...
     -ეხა უნდა გევიდე ცაგერში და გაგირკვევ იკო!
     - მიდი ძმურად და დამირეკე.
     - ნუ გეშინია, ტყული იქნება.
     - კაი, დამირეკე.
  ტელეფონი გავთიშე და გონება მოვიკრიბე. "კი, ნაღდად ასე მითხრა მანომ, გუშინწინო. შეიძლება შეეშალა... ჯანდაბა ჩემ თავს..."
   ამჯერად სახლში დარეკა ტელეფონმა.
   -ბატონო- მონოტონური ხმით უპასუხა დედაჩემმა
   "2 დღეა ჩამოვედი, არც გავსულვარ, არავინ მომიკითხია, ძილის მეტი არაფერი..."
    ფიქრებიდან დედაჩემის ტირილმა გამომარკვია.
     -რა არი, რა მოხდა?- ვიყვირე და სახლში შევირბინე
     -ბიჭო, ქეთინოს ნანოს მანქანა დასჯახებია თბილისში...საწყალი ადგილზე გათავებულა...
     -რას ამბობ დედა, მანომ 2 დღის წინ ვნახეო და...
     -რავი, მამაშენმა დარეკა და ასე მითხრა. ჯერ არ ეუბნებიან საცოდავ დედამისს...
არაფერი არ მიგრძვნია, გულიც არ ამჩქარებია. ცივად გამოვბრუნდი და შარვალს დავუწყე ძებნა.
    -სადაა ჯინსი?
    -სადაც დატოვე, იქ იქნება, რა ვიცი მე? გადავედი ჭკუიდან.
    -კაი ახლა, ნუ ტირიხარ! ეგება ტყულია? დოურეკე გიას და კითხე წვრილად.
    -რა ვკითხო? მილიციისთვის გადმოუციათ და იქიდან გეიგო.
    -მილიციამ საიდან გეიგო?
    -პირადობით ალბათ, რა ვიცი მე? ვაი ჩემო ნანო, ვაი რა ბოვში. დედა, დედა, დედააა
    -კაი, გავდივარ მე. ნუ ტირიხარ ხო გითხარი. ისტერიკაში არ ჩავარდე!
   სწაფად წამოვედი. "სანამ არ ვნახავ, არ დავიჯერებ! რა დღე გათენდა ამნაირი? ვინ დაწყევლა ეს კუთხე? რა ცოდვა გვაქვს კისერზე ასეთი, რო ყოველ ზამთარს რაღაც უბედურება უნდა დაგვატყდეს თავს?
   ტელეფონმა დარეკა. Larcu- ეწერა ეკრანს.
   -ხო ბიჯო!
   -მართალი ყოფილა ბიჯო, ნანო აღარ არი. ტელევიზორშიც უთქვამთ ამ დილით...
    ძალაგამოცლილი დავაწექი წითელ ღილაკს...

ზუსტად სამი თვე გავიდა  ლარცუს იმ ზარის შემდეგ. 2011 წლის შობა დილა არასდროს დაგვავიწყდება.
გვიყვარხარ, გვენატრები, გვაკლიხარ.
შენი ლიპიტო.